Σαν σφίγγεις χέρια, χαιρετάς τους άλλους αγκαλιάζεις
από χαρά που συναντάς ή λύπη που χωρίζεις
να το θυμάσαι τίποτα οριστικό δεν είναι
σαν ποταμός ειν’ η ζωή, σαν ποταμός κυλάει.
Σαν δίνεις όρκους που κρατούν ισόβια, να ξέρεις
στο σύμπαν καταγράφονται ειλικρινής αν είσαι
και προπαντός του έρωτα, οι όρκοι, σαν αστέρια
θα στέκουν στο στερέωμα εκατομμύρια χρόνια.
Αν δώσεις όρκους να σκεφτείς πολύ προτού τους δώσεις
γιατί αυτοί που τους «πατούν» στο σύμπαν αιωνίως
καταραμένοι θα γυρνούν και λυτρωμό δε θα βρουν
και σαν κομήτες να καούν το τέλος τους θα είναι.
Καρτσωνάκης Πάν
1 σχόλιο :
Και οι φωτογραφίες όμορφες Παν αλλά και το ποίημα σου...!
Καλό βράδυ φίλε.
Δημοσίευση σχολίου