Όπως οι γέροι ναυτικοί π' αναθυμούνται χρόνια
όταν παιδιά με σφριγηλά κορμιά είχαν μπαρκάρει
στη θάλασσα π' ατέλειωτη πολλά τους υποσχόταν
κι αν κάπου ξεγελάστηκαν την αγαπούν ακόμα.
Έτσι κι εγώ την αγαπώ κι ας νοιώθω προδομένος.
γιατί κακίες δεν κρατώ και νόημα δεν έχει
στο κάτω-κάτω της γραφής έχω κι εγώ ευθύνη
δεν τόλμησα να αφεθώ και ότι θέλει ας γίνει.
Δε φταίει, δεν με γέλασε αλλά ή φαντασία.
που ναι τροφή των ποιητών παρηγοριά τ ανθρώπου.
Καρτσωνάκης Πάν
Υ.Γ: Αφιερωμένο σε αυτήν που δεν τόλμησα.......
...............γιατί δεν την πίστεψα όταν έπρεπε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου