Η θάλασσα, το βάλσαμο, το παιδικό παιχνίδι
η μάνα μας, το γιατρικό, ο δρόμος για ταξίδι.
Του Έλληνα κληρονομιά το βιός και το χωράφι
που του προσφέρει τ΄ αγαθά, του Μίδα το χρυσάφι.
Την αγαπά, την θάλασσα, σαν να 'ναι ερωμένη
που του προσέφερε χαρά μα και συχνά πικραίνει.
Αλλάζει εύκολα μορφή, διάθεση και μπόι,
κι από γλυκιά και ήρεμη, σαν το θεριό τον τρώει.
Τη θάλασσα ο Έλληνας την έχει τραγουδήσει
και μακριά της για καιρό "τρελαίνεται" αν ζήσει.
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου