Αυτή την ώρα που παντού τριγύρω το σκοτάδι
μας αγκαλιάζει τρυφερά το φως υποχωρώντας
η θάλασσα π’ απλώνεται νωχελικά μπροστά μας
φεγγοβολεί σίγα-σιγά τα φώτα από την πόλη.
Αυτήν την ώρα διάλεξες να έλθεις στο μυαλό μου
σαν οπτασία, φάντασμα κι επίμονα κοιτάζεις
ακίνητη κι αμίλητη μα ‘γω καταλαβαίνω
τα λόγια είναι περιττά...ούτε κι εγώ μιλάω.
Βυθίζομαι στη σιωπή στ’ απέραντο σκοτάδι,
έτσι κι αλλιώς ούτε κερί σε λίγο δε θ’ ανάβει.
Καρτσωνάκης Πάν
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου