Κρατώντας μαγικό ραβδί κοιτώντας με στα μάτια
κάθε φορά ερχόσουνα ντυμένη σα νεράιδα
και ράντιζες χρυσόσκονη τα έπιπλα κι εμένα.
Έτσι πιο εύκολα θα μπω στις χώρες του ονείρου.
Να δραπετεύω μ άρεσε σε κόσμους ουτοπίας
εκεί που ζουν τα ξωτικά, τελώνια και νεράιδες,
εκεί όπου τα θαύματα δεν προκαλούν εκπλήξεις
κι ο πόνος είναι άγνωστος κι ο θάνατος το ίδιο.
Μα είναι κόσμοι δυστυχώς που μοιάζουν με φουσκάλες
από σαπούνι και νερό…..γυαλίζουν κι όμως σκάνε.
Καρτσωνάκης Πάν
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου