Νέα μόδα, το «αρχαίο» νερό: Κυνηγοί παγόβουνων και οι κίνδυνοι από τη βιομηχανία του πιο καθαρού νερού.

Νέα μόδα, το «αρχαίο» νερό: Οι κυνηγοί παγόβουνων,

οι κίνδυνοι και η βιομηχανία του πιο καθαρού νερού 

στον πλανήτη.

Είναι μια καινούργια "βιομηχανία" που δεν ακούγεται

πολύ, αλλά γνωρίζει άνθιση: Το κυνήγι των παγόβουνων

και το εμπόριο νερού χιλιάδων ετών!

Το "αρχαίο" νερό που προέρχεται από τα παγόβουνα, θεωρείται το αγνότερο 

και κορυφαίας ποιότητας νερό που θα μπορούσαμε να πιούμε.

 Είναι αποθηκευμένο εκεί εδώ και δεκάδες χιλιάδες χρόνια, 

όταν η ατμόσφαιρα της γης ήταν ακόμα παντελώς αμόλυντη.

Το νερό αυτό γίνεται όλο και πιο δημοφιλές τα τελευταία χρόνια, με αναπόφευκτη

 την εμπορευματοποίησή του, με ό,τι συνεπάγεται. 

Χρησιμοποιείται ως εμφιαλωμένο μεγάλης καθαρότητας, 

αλλά και για την παρασκευή βότκας υψηλής ποιότητας.

Η βότκα γενικά αποτελείται από περίπου 40% αλκοόλ - 60% νερό. 

Κατά συνέπεια ένα μπουκάλι βότκας που παρασκευάστηκε από παγόβουνο 

είναι σχεδόν κατά το ήμισυ αρχαίο νερό, δηλαδή μιας εποχής

 πολύ πριν την βιομηχανική επανάσταση και την μόλυνση.

Οι ειδικές μετρήσεις για ακαθαρσίες και για ποιοτικά στοιχεία δείχνουν ότι 

το νερό αυτό είναι κατά δέκα φορές λιγότερο όξινο από τα υπόλοιπα εμφιαλωμένα 

νερά, τα οποία είναι έτσι κι αλλιώς ανώτερης ποιότητας από το νερό της βρύσης.

Πρόκειται για νερό μεταξύ 10.000 - 20.000 ετών και θεωρείται το πολυτελέστερο

που υπάρχει στο εμπόριο.

Εταιρίες που παρασκευάζουν βότκα υψηλής ποιότητας, αποκλειστικά με νερό

 από παγόβουνα, έχουν αρχίσει να δημιουργούν μια επικερδέστατη βιομηχανία,

 με παραγωγή ακόμα και 200.000 κιβωτίων το χρόνο η καθεμιά.

Για να φτάσει αυτό το νερό στην κατανάλωση, ολόκληρες κοινότητες ψαράδων

 γύρω από το Νότιο και τον Βόρειο Πόλο έγιναν κυνηγοί παγόβουνων.

Τα παγόβουνα μπορεί να είναι της τάξης των 250 εκατομμυρίων τόνων το καθένα

 και ισοδυναμούν με το βάρος 1.000 ουρανοξυστών. 

Αυτές οι τεράστιες μάζες πάγου ταξιδεύουν για τρία με πέντε χρόνια, αρχικά νότια, 

μετά προς τις ακτές της Γροιλανδίας και ύστερα προς την Νέα Γη 

όπου σχηματίζουν αυτό που λέγεται «λεωφόρος των παγόβουνων».

Ως και 600 παγόβουνα εμφανίζονται στην συγκεκριμένη «λεωφόρο» κάθε άνοιξη.

 Σταδιακά μικραίνουν και λιώνουν.

 Σε αυτή ακριβώς την φάση του ταξιδιού τους, είναι που... ψαρεύονται.

Η κλιματική αλλαγή, εξάλλου, όπως και η αύξηση της θερμοκρασίας
 στον πλανήτη συμβάλλουν στο να ταξιδεύουν όλο και περισσότερα παγόβουνα
 στα νερά των θαλασσών.

Οι ψαράδες των παγόβουνων πρέπει να διαθέτουν μια ειδική άδεια, όπως συμβαίνει 

για το κυνήγι ή το ψάρεμα. Δουλεύουν με μεγάλα σκάφη, ειδικά εξοπλισμένα 

με πανίσχυρο μηχανικό βραχίονα για να κόβει τεράστια κομμάτια από το παγόβουνο. 

Με κάθε «δαγκωνιά» κόβεται πάγος που θα δώσει 1.000 λίτρα νερού.

Το κάθε τέτοιο σκάφος μπορεί να συλλέγει περίπου 1.000 τόνους πάγου το χρόνο, 

ποσότητα που δίνει μεταξύ 264.000 - 343.000 εκατομμύρια γαλόνια 

κορυφαίου ποιοτικά νερού.

Η Νέα Γη του Καναδά αποτελούσε μια από τις πιο διάσημες περιοχές 

επαγγελματιών ψαράδων του πλανήτη. 

Μέχρι την δεκαετία του ’90, όταν η βιομηχανία αλιείας μπακαλιάρου κατέρρευσε 

με συνέπεια 40.000 άνθρωποι να χάσουν την δουλειά τους. 

Σήμερα η περιοχή ζει πια από το ψάρεμα των παγόβουνων.

 Με τις εταιρίες παραγωγής εμφιαλωμένου νερού πάγων

 και ακριβής βότκας η... συγκομιδή των παγόβουνων ευημερεί.

Η μάχη των παγόβουνων, όμως, ενέχει και μεγάλα ρίσκα. 

Υπάρχει ο κίνδυνος τα παγόβουνα να αναποδογυρίσουν και να προκαλέσουν

 ένα μίνι τσουνάμι που εύκολα μπορεί να βυθίσει ακόμα και μεγάλα σκάφη.

Δεν είναι η πρώτη φορά, πάντως, που οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν 

τα παγόβουνα χρηστικά. Υπάρχουν καταγραφές από το 1800, με φιλοδοξίες

 να συρθούν παγόβουνα στην Ινδία προς πώληση "για 6 σεντ η λίβρα».

Την δεκαετία του 1970, μια ομάδα επιστημόνων από 18 χώρες προσπάθησε

 να εκπονήσει ένα σχέδιο για ρυμούλκηση παγόβουνων στην αραβική χερσόνησο 

και σε άλλες ξηρές περιοχές του πλανήτη όπου θα χρησιμοποιούνταν ως παροχή νερού.

Δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, λόγω των τεχνολογικών και οικονομικών προκλήσεων 

που παρουσίαζε.

Όμως, ακόμη και σήμερα, επιστήμονες συνεχίζουν να εξυφαίνουν παρόμοια πλάνα, 

προς το παρόν θεωρητικά. Το ζήτημα πάντα, όμως, είναι τι συμβαίνει όταν

 τα σχέδια περνάνε στην πράξη κι αν και κατά πόσο διαταράσσουν το περιβάλλον.

 Είναι όλος ο πλανήτης για κατανάλωση, τελικά;
 Ή μήπως τα τελευταία αποθέματα πραγματικά αμόλυντου νερού 
στην Γη πρέπει να γίνονται πανάκριβες... γκουρμεδιές;

topontiki.gr