Της Κορίνθου το γιοφύρι, θα λέει το δημοτικό τραγούδι του μέλλοντος.

Τραγουδούσαν κάποτε:

Σαράντα πέντε μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες

γιοφύρι εθεμέλιωναν στης Άρτας το ποτάμι.

Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ εγκρεμιζόταν.

Μοιριολογούν οι μάστοροι και κλαιν οι μαθητάδες:

"Αλοίμονο στούς κόπους μας, κρίμα στις δούλεψές μας,

ολημερίς να χτίζουμε το βράδυ να γκρεμιέται."

Πουλάκι εδιάβη κι έκατσε αντίκρυ στό ποτάμι,

δεν εκελάηδε σαν πουλί, μηδέ σαν χηλιδόνι,

παρά εκελάηδε κι έλεγε ανθρωπινή λαλίτσα:

"Αν δε στοιχειώσετε άνθρωπο, γιοφύρι δε στεριώνει,

και μη στοιχειώσετε ορφανό, μη ξένο, μη διαβάτη,

παρά του πρωτομάστορα την όμορφη γυναίκα,

που έρχεται αργά τ' αποταχύ και πάρωρα το γιόμα."

.......................................................................

η συνέχεια εδώ

Ίσως όμως στο μέλλον,

για της Κορίνθου το γιοφύρι,

να τραγουδάνε κάπως έτσι:

Χρόνια πολλά το έχτιζαν 

τελειωμό δεν είχε....

Άντε και να δούμε πότε θα υπάρξει συνέχεια

και όχι τίποτε άλλο

αλλά να ξεμπλοκαριστεί και ο δρόμος

της Γεωργίου Παπανδρέου.