Ρίζες τα δέντρα έχουνε, τη γη μας αγκαλιάζουν
δεν ταξιδεύουν πουθενά μα ξέρουνε τραγούδια.
Ο άνεμος τους τα 'μάθε και τα πουλιά που ζούνε
σ ένα ταξίδι συνεχώς σαν κάτι να ζητάνε
μα που ποτέ δεν βρίσκουνε και όταν ησυχάζουν
είναι γιατί πεθαίνουνε και παύει το τραγούδι
πέφτει τριγύρω σιωπή και φύλλο δεν κουνιέται.
Ρίζες ακόμη έχουνε, οι άνθρωποι, νομίζω
που αγαπούν τον τόπο τους κι έχουνε γίνει ένα.
Μα κι αν ανάγκη κάποτε τύχει και ξεριζώσει
μαραίνονται και κλαίγοντας μονάχα τραγουδάνε.
Η μουσική τους στεναγμός, θανατικό μυρίζει
γι αυτό και στα τραγούδια τους κανένας δεν χορεύει.
Καρτσωνάκης Πάν
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου