Γεννιόμαστε από το χάος και χανόμαστε στο χάος.
Το σώμα μας είναι δανεικό
έτσι όπως μπορεί να είναι ένα ρούχο
και όταν, για όποιον λόγο, το αποχωριστούμε
δεν μας ανήκει πλέον.
Φυσικά τα υλικά του μπορεί να τα χρησιμοποιήσει
αυτός που μας το δάνεισε
για κάποια άλλη χρήση όποια νομίζει καλύτερη.
Εκείνο λοιπόν που απομένει
είμαστε, στην πραγματικότητα, εμείς.
Τι όμως απομένει;
Οι αναμνήσεις όσων και για όσο μας θυμούνται;
Αυτό είναι το μόνο πρακτικά σίγουρο.
Καλές αναμνήσεις ή κακές
μάλλον δεν έχει, για μας, μεγάλη σημασία
αφού δεν υπάρχουν μαρτυρίες για το αντίθετο.
Ίσως οι καλές να κάνουν πιο εύκολη
την στιγμή της «αναχώρησης».
Λέω ίσως, γιατί δεν γνωρίζω με σιγουριά
αφού δεν το έχω ζήσει και πολύ απλά φαντάζομαι
ότι κάπως έτσι πρέπει να συμβαίνει.
Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι λέμε για κάποιον
πως θα τον θυμόμαστε για πάντα
ή, για πολύ λίγους βέβαια, λέμε πως είναι αθάνατοι.
Τι άλλο μένει;
Η ψυχή μας;
Χμ, αν αυτό σε παρηγορεί, μακάρι.
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου