Τον Ιουλιο καποτε . . . Οξειδωθηκα μες στην * νιοτια των ανθρωπων!

ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ αιματα * με πορφυρωσαν

Και χαρες ανειδωτες * με σκιασανε

Οξειδωθηκα μες στην * νιοτια

των ανθρωπων

Μακρινη Μητερα * Ροδο μου Αμαραντο

Στ' ανοιχτα του πελαγου * με καρτερεσαν

Με μπομπαρδες τρικαταρτες * και μου ριξανε

Αμαρτια μου νά 'χα * κι εγω 

μιαν αγαπη

Μακρινη Μητερα * Ροδο μου Αμαραντο

Τον Ιουλιο καποτε * μισανοιξανε 

Τα μεγαλα ματια της * μες στα σπλαχνα μου

Την παρθενα ζωη μια * στιγμη

να φωτισουν

Μακρινη Μητερα * Ροδο μου Αμαραντο

Κι απο τοτε γυρισαν * καταπανω μου

Των αιωνων οργητες * ξεφωνιζοντας

"Ο πού σ' ειδε, στο αιμα * ζει

και στην πετρα"

Μακρινη Μητερα * Ροδο μου Αμαραντο

Της πατριδας μου παλι * ομοιωθηκα

Μες στις πετρες ανθισα * και μεγαλωσα

Των φονιαδων το αιμα * με φως 

ξεπληρωνω

Μακρινη Μητερα * Ροδο μου Αμαραντο

Οδυσσέας Ελύτης