Κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.

Φωνές

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες

εκείνων που πέθαναν, ή εκείνων που είναι

για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρα μας ομιλούνε·

κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν

ήχοι από την πρώτη ποίησι της ζωής μας --

σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1904) 

Voices

Ideal and beloved voices

of those who are dead, or of those

who are lost to us like the dead.

Sometimes they speak to us in our dreams;

sometimes in thought the mind hears them.

And with their sound for a moment return

other sounds from the first poetry of our life --

like distant music that dies off in the night.

Konstantinos  P. Kavafis (1904)