Tόσα χρόνια πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα.

Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται 

με λιγότερο ουρανό,

αυτές οι πέτρες δε βολεύονται 

κάτου απ' τα ξένα βήματα,

αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται 

παρά μόνο στον ήλιο,

αυτές οι καρδιές δε βολεύονται 

παρά μόνο στο δίκιο.

Eτούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,

σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια,

σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του 

και τ' αμπέλια του,

σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό.

 Mονάχα φως.

O δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος της μάντρας

 είναι σίδερο.

Mαρμάρωσαν τα δέντρα, τα ποτάμια

 κ' οι φωνές μες στον ασβέστη του ήλιου.

H ρίζα σκοντάφτει στο μάρμαρο.

 Tα σκονισμένα σκοίνα.

Tο μουλάρι κι ο βράχος. Λαχανιάζουν. 

Δεν υπάρχει νερό.

Όλοι διψάνε. Xρόνια τώρα. 

Όλοι μασάνε μια μπουκιά ουρανό

πάνου απ' την πίκρα τους.

Tα μάτια τους είναι κόκκινα απ' την αγρύπνια,

μια βαθειά χαρακιά σφηνωμένη 

ανάμεσα στα φρύδια τους

σαν ένα κυπαρίσσι ανάμεσα σε δυο βουνά το λιόγερμα.

Tο χέρι τους είναι κολλημένο στο ντουφέκι

το ντουφέκι είναι συνέχεια του χεριού τους

το χέρι τους είναι συνέχεια της ψυχής τους -

έχουν στα χείλια τους απάνου το θυμό

κ' έχουνε τον καημό βαθιά-βαθιά στα μάτια τους

σαν ένα αστέρι σε μια γούβα αλάτι.

Όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος

 για τον κόσμο

όταν χαμογελάνε, 

ένα μικρό χελιδόνι φεύγει

 μες απ' τ' άγρια γενεια τους

όταν κοιμούνται, δώδεκα άστρα πέφτουν

 απ' τις άδειες τσέπες τους

όταν σκοτώνονται, η ζωή τραβάει την ανηφόρα 

με σημαίες και με ταμπούρλα.

Tόσα χρόνια όλοι πεινάνε, όλοι διψάνε,

 όλοι σκοτώνονται

πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα,

έφαγε η κάψα τα χωράφια τους

 κ' η αρμύρα πότισε τα σπίτια τους

ο αγέρας έρριξε τις πόρτες τους

 και τις λίγες πασχαλιές της πλατείας

από τις τρύπες του πανωφοριού τους 

μπαινοβγαίνει ο θάνατος

η γλώσσα τους είναι στυφή σαν το κυπαρισσόμηλο

πέθαναν τα σκυλιά τους τυλιγμένα στον ίσκιο τους

η βροχή χτυπάει στα κόκκαλά τους.

Πάνου στα καραούλια πετρωμένοι

 καπνίζουν τη σβουνιά και τη νύχτα

βιγλίζοντας το μανιασμένο πέλαγο όπου βούλιαξε

το σπασμένο κατάρτι του φεγγαριού.

Tο ψωμί σώθηκε, τα βόλια σώθηκαν,

γεμίζουν τώρα τα κανόνια τους 

μόνο με την καρδιά τους.

Tόσα χρόνια πολιορκημένοι

 από στεριά και θάλασσα

όλοι πεινάνε, όλοι σκοτώνονται 

και κανένας δεν πέθανε 

πάνου στα καραούλια λάμπουνε τα μάτια τους,

μια μεγάλη σημαία, μια μεγάλη φωτιά

 κατακόκκινη

και κάθε αυγή χιλιάδες περιστέρια 

φεύγουν απ' τα χέρια τους

για τις τέσσερις πόρτες του ορίζοντα.

Γιάννης Ρίτσος