Το αμπέλι τούτο της γης είναι δικό μας, σάρκα μας και αίμα μας...

Πολεμούμε, γιατί έτσι μας αρέσει.. 

τραγουδούμε και ας μην υπάρχει 

αυτί να μας ακούσει... 

Δουλεύουμε και ας μην υπάρχει αφέντης, 

σα βραδυάσει, να μας πλερώσει το μεροκάματό μας... 

Δεν ξενοδουλεύουμε... 

Εμεις είμαστε οι αφέντες.. 

Το αμπέλι τούτο της γης είναι δικό μας,

 σάρκα μας και αίμα μας... 

Το σκάβουμε, το κλαδεύουμε, το τρυγούμε,

 πατούμε τα σταφύλια του, πίνουμε το κρασί... 

Τραγουδούμε και κλαίμε... 

Οράματα ανηφορίζουν στην κεφαλή μας.... 

Μια αστραπή η ζωή μας... μα προλαβαίνουμε 

(Ν.Καζαντζάκης)