Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο. 
Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.
Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο
τώρα πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούργιο πάν να δουν διυλιστήριο.
Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.
Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα.
Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.
Τους στίχους έγραψε ο ποιητής Νίκος Γκάτσος
τη μουσική ο υπέροχος Μάνος Χατζιδάκις
και την ερμηνεία έκανε, με μοναδικό τρόπο,
η Μαρία Φαραντούρη
They never left.
They still breathe in here.
Like the flowers in springtime.
Their perfume exists.
Wildflowers that persist.
What if their temples are ravaged,
their sacred places are desecrated,
their statues are broken
and their writings are burned.
They are still here!
Their sacred temples were destroyed
and demolished.
But their remembrance was not washed out?
No, they never left their homeland.
There are always in the soil
that once gave them birth.
They still breathe.
Their scent is still around us
and it will remain here
for as many generations will pass through.
Pan Kartsonakis
Διόλου δεν έφυγαν
Αναπνέουν ακόμη εδώ.
Σαν τα λουλούδια την Άνοιξη.
Υπάρχει το άρωμά τους.
Αγριολούλουδα που επιμένουν.
Τι και αν ρήμαξαν τα σπίτια τους,
Βεβήλωσαν τα ιερά τους,
Έσπασαν τ αγάλματα με τη μορφή τους
κι έκαψαν τα γραφτά τους.
Υπάρχουν ακόμη εδώ!
Γκρέμισαν κι έφεραν στο έδαφος
τους ιερούς ναούς τους.
Ξερίζωσαν τη θύμησή τους;
Όχι δεν έφυγαν ποτέ από τη χώρα τους.
Υπάρχουν πάντοτε
στη γη που τους ξεγέννησε.
Διόλου δεν έφυγαν κυνηγημένοι.
Αναπνέουν ακόμη.
Το άρωμά τους υπάρχει ακόμη εδώ.
Όσες γενιές και να περάσουν.
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου