Ρίζες τα δέντρα έχουνε, τη γη μας αγκαλιάζουν
δεν ταξιδεύουν πουθενά μα ξέρουνε τραγούδια
ο άνεμος τους τα ‘μάθε και τα πουλιά που ζούνε
σ ένα ταξίδι συνεχώς σαν κάτι να ζητάνε
μα που ποτέ δεν βρίσκουνε και όταν ησυχάζουν
είναι γιατί πεθαίνουνε και παύει το τραγούδι
πέφτει τριγύρω σιωπή και φύλλο δεν κουνιέται.
Ρίζες ακόμη έχουνε, οι άνθρωποι, γνωρίζω
τον τόπο τους που αγαπούν κι έχουνε γίνει ένα
κι αν η ανάγκη τους ποτέ τύχει και ξεριζώσει
μαραίνονται κι αν τραγουδούν είναι μονάχα κλάμα.
Είναι λυγμός και στεναγμός θανατικό μυρίζουν
γι αυτό και στα τραγούδια τους κανένας δεν χορεύει.
Καρτσωνάκης Πάν
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου