Μια φορά κι έναν καιρό, λέει ισπανικό παραμύθι,
ένας ταξιδευτής ξέμεινε σε ένα μικρό χωριουδάκι,
μία φθινοπωρινή νύχτα στην περιοχή της Γκουαντιάνα
από αυτές που ο ήλιος νωρίς χάνεται,
πίσω από τα όρη Σιέρα ντε Γρέδος.
Γνώρισε και φιλοξενήθηκε από έναν χωρικό
που είχε την ευγένεια και την καλοσύνη να του στρώσει
ένα κρεβάτι στην καλύβα του, που ήταν φτωχική
και αρκετά ατημέλητη, γιατί ο χωρικός ήταν νεαρός
και ανύπαντρος και καμία γυναίκα
δεν φρόντιζε ούτε καθάριζε.
Όμως κάπου εκεί ανάμεσα σε φθαρμένα έπιπλα
ο ταξιδευτής ανακάλυψε έναν εξάντα.
Το αρχαίο όργανο που χρησιμοποιούν οι ναυτικοί
για να βρίσκουν την θέση τους στους ωκεανούς
με την βοήθεια του ήλιου και των άστρων.
«Είσαι ναυτικός;» ρώτησε ο ταξιδευτής.
«Όχι ποτέ μου δεν μπήκα σε καράβι, όμως γνωρίζω
τα πάντα γι αυτά» Ο χωρικός έδειξε στον ταξιδευτή
πώς λειτουργεί το όργανο και ταυτόχρονα
είχε την ευκαιρία να του μιλήσει για τα άστρα
στον ουρανό και τις θέσεις τους.
Τον ρώτησε πως τα μαθε όλα αυτά και ο χωρικός
του είπε πως στο διπλανό χωριό υπάρχει
μια μεγάλη βιβλιοθήκη και δανείζεται βιβλία.
Ο ταξιδευτής ήταν ένας σοφός άνθρωπος
και κοσμογυρισμένος και εντυπωσιάστηκε
από τις γνώσεις του χωρικού.
Μιλήσανε για ναυπηγική και γρήγορα η συζήτηση
ήρθε στα μαθηματικά. Έτσι πέρασε η πρώτη νύχτα
που ήταν υπέροχη για τον ταξιδευτή γιατί σπάνια
έβρισκε τόσο ενδιαφέρον σε ανθρώπους.
Το πρωί ο χωρικός έφερε σε μία κούπα φρέσκο γάλα
και σκληρό τυρί και έφαγαν δίπλα- δίπλα
σαν να ήταν χρόνια φίλοι.
Κουβέντιασαν και για φιλοσοφία και η κοινή διαπίστωση
ήταν πώς και οι δύο τους γνώριζαν και είχαν διαβάσει
όλους τους μεγάλους συγγραφείς και φιλοσόφους
αρχαίους και σύγχρονους.
Το απομεσήμερο τους βρήκε συζητώντας φιλοσοφικά
ζητήματα αλλά και πρακτικότερα θέματα
όπως οι ανταλλαγές γης και οι τιμές των μετάλλων
και του χρυσού στα ανταλλακτήρια.
Ο χωρικός σέρβιρε το φαγητό που ήταν γάλα και τυρί
και λίγα λαχανικά. Ο ταξιδευτής ρώτησε τον χωρικό
πώς βιοπορεί κι αυτός του απάντησε ότι έχει μία…
........... αγελάδα που την αρμέγει και παίρνει το γάλα
και το κάνει τυρί.
Ότι περισσεύει το πουλά.
Έχει και ένα μικρό λαχανόκηπο δίπλα στην καλύβα του.
Λίγο πριν κοιμηθούν ο ταξιδευτής ευχαρίστησε θερμά
τον φιλόξενο άνθρωπο γιατί πριν χαράξει θα έφευγε
για να συνεχίσει το ταξίδι του.
Το πρωί πριν ξημερώσει ο ταξιδευτής
ενώ ετοιμαζόταν να φύγει, έριξε μια τελευταία ματιά
στον κοιμισμένο χωρικό κι αναλογίστηκε πόσο υπέροχα
πέρασε με αυτόν τον άνθρωπο που ανέλπιστα
αποδείχθηκε τόσο μορφωμένος και έξυπνος.
Και επειδή ήταν γενναιόδωρος άνθρωπος σκέφτηκε
να του κάνει ένα… δώρο γιατί πολύ τον συμπάθησε.
Την ώρα που έφευγε λοιπόν έβγαλε τον σουγιά του
και με μεγάλη επιδεξιότητα τον τοποθέτησε
κάτω από τον λαιμό της αγελάδας
και της έκοψε την καρωτίδα!
Πέρασαν τρία χρόνια και τα βήματα του ταξιδευτή
τον ξανάφεραν έξω από την καλύβα του χωρικού.
Όμως αυτός δεν ήταν μέσα.
Ρώτησε λοιπόν τους υπόλοιπους κατοίκους αν γνώριζαν
κάτι για τον χωρικό. Και αυτοί του είπαν πώς τώρα
ζει στην πόλη και είναι ζάμπλουτος!
Το ιστορικό επιμύθιο του παραμυθιού
μάλλον είναι ευκολονόητο.
Ο ταξιδευτής όντως έκανε… δώρο στον χωρικό.
Σταμάτησε την ευκολία και ενεργοποίησε
τις ικανότητές του οι οποίες και απέδωσαν!
Κι αν με ρωτήσετε πώς μου΄ρθε τώρα αυτό,
θα σας απαντήσω ότι και εμείς έχουμε μία αγελάδα
που την αρμέγαμε και την αρμέγουμε, το κράτος.
Ο εύκολος βιοπορισμός
και η πελατειακή κομματική σχέση.
Αν μας λείψουν αυτά θα βάλουμε τις ικανότητες μας
να δουλέψουν.
Αλλωστε ο Έλληνας, σε ολη την ιστορική του διαδρομή,
έχει αποδείξει οτι μπορεί να είναι περισσότερα
από δημόσιος υπάλληλος…
----------------------------------------
Πηγή: mediasoup.gr
Της Μελίνας Καραπαναγιωτίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου