Πίστεψέ με αυτό ακριβώς είναι η ποίηση!

Η σημερινή μου εγγραφή ας είναι ένα ελάχιστο

μνημόσυνο στον ποιητή που μου εξήγησε κάποτε

τι ακριβώς κάνει ένας ποιητής, πως ζει αλλά κυρίως

για ποιον λόγο αξίζει να ζει και να γράφει.

Τι ακριβώς είναι η ποίηση Μιχάλη, θυμάμαι

πως τον είχα ρωτήσει κάποτε και κείνος χαμογέλασε

και μου απάντησε:   - Δεν έχω την παραμικρή ιδέα

και πίστεψέ με αυτό ακριβώς είναι η ποίηση.

Πόσο δίκιο είχες 

κι ας με ξάφνιασε τότε η απάντησή σου.

Όλα τριγύρω μας γελοία!

Κι εμείς, μαέστροι με μια μπαγκέτα στο χέρι

διευθύνουμε στη ζωή

αυτή την τιποτένια συναυλία!

Όλοι μας, λίγο - πολύ

μερμήγκια, κατσαρίδες,

 κουνούπια, μύγες . . . . κι εμείς

να φανταζόμαστε τους Θεούς τους Αθάνατους!

Όλοι μας, γεννιόμαστε για να περιμένουμε

απλώς κι ανεπαισθήτως

την έλευση του Κυρίου Θανάτου.

Κατά τα άλλα η ζωή

ενασχόληση, εντός μας, αμελητέα!

Σιωπή!

Χάος!

Μηδέν!

Μιχάλης Χελιώτης

ΚΟΡΙΝΘΟΣ

Ο θάνατος δεν πονάει !

Αντίθετα.

Είναι ένα είδος ταξιδιού με πολυτελές ποταμόπλοιο.

Πρώτη θέση. Διαδρομή Αχερουσία!

Ο θάνατος !

Απλώς σπουδή απουσίας απ τους διπλανούς.

Δεν μπορεί ο καθένας να πλεύσει προς την Κόρινθο !

Εγώ απεκδύομαι της επιθυμίας . . . . .

Η Κόρινθος είναι ένα τραύμα

που αιμορραγεί αναμνήσεις και μούστο .

Το δρόμο προς την Κόρινθο

μου τον φράζουν οι πολλοί τάφοι των φίλων

 που ταξίδεψαν.

Δεν αντέχω πλέον να μετράω κυπαρίσσια.

Βιάζομαι να γίνω κι εγώ ένα κυπαρίσσι !

 Για συντροφιά !

 Μιχάλης Χελιώτης

Από την ποιητική συλλογή

 Αδυσώπητο ΜΩΒ του 1999

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Ένα βιβλίο είμαστε

που σιγά - σιγά μας διαβάζει ο Χρόνος!

Και οι σελίδες μας τελειώνουν!....

Τι δεν έχω σπείρει σ αυτή τη σάρκα . . . . .

Τι δεν έχω θερίσει;

Μοίρα μας η γη, το χώμα!

Λίγα χρόνια πάνω απ αυτό

και τα πολλά, τα ατελεύτητα από κάτω.

Από νερό είμαστε και ρέουμε

προς το χώμα,

που συνέχεια διψάει . . . .

Ντύθηκα,

με ντύσανε με ομίχλη,

και προχωρώ, και παρέρχομαι

μες τη βροχή του χρόνου,

προς το χώμα

που με διψάει!......

Μιχάλης Χελιώτης

Εγγραφή  αφιερωμένη

στον Κορίνθιο ποιητή Μιχάλη Χελιώτη

στον άνθρωπο που έγραφε στίχους

και τραγουδούσε στο χαρτί

μόνο κα μόνο γιατί,

όπως μου είχε πει κάποτε,

αν δεν το έκανε

θα είχε πάθει ασφυξία.

Ο Μιχάλης ο Χελιώτης

ήταν ένας άνθρωπος "χαληλών τόνων",

όπως συνηθίζουμε να λέμε.

Είχα την τύχη να γνωρίσω τον ποιητή

αλλά και τον άνθρωπο Μιχάλη Χελιώτη.

Το κορμί μου γέμισε βρύα

Ξύνομαι ν απαλλαγώ

Και τότε ανάβει εντός μου

Μια κάψα, μια πυρκαγιά έρωτα.

Που πάει; Υπομονή.

Θα έρθει το φθινόπωρο, θα μαραθώ,

Θα γαληνέψω μέσα σε στίχους!

Αν δεν είχα την ποίηση

(αιμάσουσα, χαρά μου και πληγή)

Θάθελα ναμουνα αγκάθι.

Ριζωμένο πάντα σ ένα ξερό βράχο.

Γαλήνιος, αποξεραμένος, τεθνεός.

Ένα θαυμάσιο μωβ τίποτα.

Που κεντρίζει. Που τρυπάει.

Που ματώνει.

Κι εμπνέει!

Μιχάλης Χελιώτης

Τη Μεγάλη Εβδομάδα της Ποίησης

νηστεύω από τις λέξεις,

τις μεγάλες χειρονομίες, τα δολοφονικά όνειρα

που δεν οδεύουν στην Ποίηση της σιωπής.

Αγαπάω κι εξαγνίζω το δεξί μου χέρι

γιατί ξέρει να γράφει ποιήματα.

Φοβάμαι το δεξί μου χέρι,

μήπως κάποτε με σφάξει!

Κάθε νύχτα κατοικώ στ αστέρια.

Το πρωί έρχεται ο ήλιος και με διώχνει.

Έξωση, λέει!

Πολλές φορές μπορεί και το φως

να σε διώξει.

Το πένθος κατοικεί παντού!

Μιχάλης Χελιώτης