Τις χρεοκοπίες ακολουθούν συνήθως και εθνικές τραγωδίες.

Ο πόλεμος για την ανεξαρτησία της Ελλάδας

 ξεκίνησε το 1821 και στόχο είχε τον τερματισμό 

της οθωμανικής κυριαρχίας. 

Το 1824 εξασφαλίστηκε από το Χρηματιστήριο

 του Λονδίνου δάνειο ύψους 472.000 στερλινών, 

προκειμένου να συνεχιστεί ο αγώνας. 

Η προσφορά υπερκαλύφθηκε, και από τους αγοραστές

 απαιτήθηκε να καταβάλουν μόνο το 10% 

της τιμής αγοράς, με την υπόσχεση 

ότι θα καταβάλουν το υπόλοιπο αργότερα. 

Επιπλέον δάνειο ύψους 1,1 εκατ. 

στερλινών χορηγήθηκε το 1825.

Το δυστύχημα σε ό,τι αφορά αυτά τα δύο δάνεια

 ήταν ότι οι κερδοσκόποι και οι μεσάζοντες

 στο Λονδίνο καρπώθηκαν το μεγαλύτερο μέρος

 των ποσών προτού η Ελλάδα λάβει τα κεφάλαια.

 Ένα άλλο θέμα ήταν ότι ο πόλεμος για ανεξαρτησία 

μετατράπηκε σύντομα σε εμφύλια σύρραξη, 

με αποτέλεσμα να μη γνωρίζει  κανείς 

ποιος θα έπρεπε τελικά να παραλάβει αυτά τα κεφάλαια. 

Τόκοι δεν καταβλήθηκαν ποτέ στους ομολογιούχους 

των δύο αυτών δανείων και η αξία των ομολόγων

 σταδιακά μειώθηκε σε ένα κλάσμα 

της ονομαστικής τιμής.

 Μόλις το 1878 η ελληνική κυβέρνηση κατάφερε 

να προχωρήσει σε διακανονισμό των δανείων,

 που μέχρι τότε και με τους συσσωρευμένους τόκους 

είχαν ξεπεράσει τα 10 εκατ. στερλίνες.

Το 1832 χορηγήθηκε ένα ακόμα δάνειο στην Ελλάδα, 

συνολικού ύψους 60 εκατ. δραχμών. 

Το δάνειο κανονίστηκε από τις κυβερνήσεις 

της Γαλλίας, της Ρωσίας και της Βρετανίας 

και υποτίθεται ότι χορηγήθηκε προκειμένου

 να βοηθήσει την Ελλάδα να “χτίσει”

 την οικονομία της και να διαχειριστεί 

τα αρχικά στάδια της διακυβέρνησης.

Η Ελλάδα κατάφερε να τηρήσει τις δανειακές της 

υποχρεώσεις μέχρι το 1843, όταν η κυβέρνηση 

σταμάτησε να καταβάλλει τις δόσεις της.

Μετά τη χρεοκοπία αυτή, η Ελλάδα αποκλείστηκε 

από τις διεθνείς αγορές κεφαλαίου 

για αρκετές δεκαετίες.

Αφού η ελληνική κυβέρνηση προχώρησε 

σε διακανονισμό των χρεών της το 1878, 

οι παγκόσμιες αγορές κεφαλαίου άνοιξαν και πάλι 

για την Ελλάδα και οι δανειστές προθυμοποιήθηκαν 

αμέσως να χορηγήσουν στη χώρα κεφάλαια. 

Αυτός ο δανεισμός αυξήθηκε σε μη βιώσιμα 

επίπεδα και η κυβέρνηση προχώρησε

 σε στάση πληρωμών το 1893.

Το 1898 οι ξένες πιέσεις οδήγησαν την Ελλάδα

 να αποδεχθεί τη δημιουργία της Διεθνούς Επιτροπής

 για τη Διαχείριση του Ελληνικού Χρέους. 

Αυτή η επιτροπή ήλεγχε την οικονομική πολιτική 

της χώρας καθώς και την είσπραξη των φόρων.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, πολλές χώρες 

χρεοκόπησαν καθώς η παγκόσμια οικονομία 

συρρικνωνόταν και εισερχόταν 

στη γνωστή μεγάλη ύφεση.

 Η Ελλάδα επέβαλε μορατόριουμ στην αποπληρωμή

 του ξένου χρέους της το 1932. 

Αυτή η χρεοκοπία διήρκεσε μέχρι το 1964, 

για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα δηλαδή

 από οποιαδήποτε άλλη χρεοκοπία της χώρας.