Κόρινθος: Μια καληνύχτα με 4 φωτογραφίες και λίγα λόγια.

Όταν την είδα για πρώτη φορά

 την κοίταξα με περιφρόνηση 

 και της ζήτησα να μου αδειάζει την γωνιά

 γιατί δεν άντεχα να την βλέπω.

 Τόσο άσχημη μου είχε φανεί.

 Έφυγε, μα από τότε την ξαναείδα

κι άλλες φορές. 

Τόσες πολλές και σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα 

που υποπτεύομαι πως τελικά τίποτα δεν ήταν τυχαίο.

Με τον καιρό την συνήθισα και μπορώ να πω 

πως η αρχική απέχθεια, για την εξωτερική της εμφάνιση, 

έγινε σιγά - σιγά και δίχως να το καταλάβω 

συμπάθεια κι εκτίμηση 

ώσπου στο τέλος έγινε και αυτό που φοβόμουν 
από την αρχή. 

Έφτασε μια στιγμή που τόλμησε 

να μου προτείνει να συζήσουμε. 

Ήταν μία πολύ δύσκολη, για μένα,

 χρονική συγκυρία και ενέδωσα.

 Τελικά έγινε κι αυτό!

Από τότε όμως, σχεδόν κάθε νύχτα, 

μου ανάβει τα φώτα και απαιτεί να γράφω! 

Μόνο τις πρώτες πρωινές ώρες, που πάει για ύπνο, 

με αφήνει να ησυχάσω κι εγώ. 

Έτσι περνάμε τον καιρό μας 

αλλά δεν τολμώ να τη χωρίσω 

γιατί οφείλω επίσης να ομολογήσω 

πως τώρα πια είμαι ευχαριστημένος 

με συντροφιά και παρηγοριά την Ποίηση.

 Ξέχασα επίσης να σας πω, πως εντωμεταξύ, 

ζούμε μαζί λες και την έχω παντρευτεί

 με τους καυγάδες μας, τους μικροχωρισμούς μας 

και όλα τα σχετικά, 

άσχετα αν την μοιράζομαι με τόσους πολλούς. 

Την έχω ανάγκη κι ας μου πίνει το αίμα κυριολεκτικά.

 Πιστεύω ότι όπως οι παντρεμένοι 

που είναι κατά βάθος ευχαριστημένοι όσο και αν γκρινιάζουνε

 έτσι κι εγώ έχω μία μορφή εξάρτησης 

γιατί αλλιώς θα είχα πάρει διαζύγιο 

ή θα είχα αυτοκτονήσει. 

Πόσο δίκιο είχε εκείνος που έγραψε

πως είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

 Πάν Καρτσωνάκης