Στην ερώτηση «τι νέα;» η απάντηση δεν είναι καθόλου εύκολη.

Στην ερώτηση «τι νέα;» η απάντηση

 δεν είναι καθόλου εύκολη.

Ποια είναι η σημαντικότερη είδηση; 

Η αυτοκτονία του Κυριάκου Μαμιδάκη της Jetoil ή η αντίστροφη μέτρηση 

για τον διαγωνισμό σχετικά με τις τηλεοπτικές άδειες 
εν μέσω σφοδρής σύγκρουσης κυβέρνησης και παραδοσιακών καναλαρχών; 

Μήπως πρέπει να προτάσσουμε την πτώχευση του Μαρινόπουλου και τα λουκέτα

 ή να μετράμε και να ξαναμετράμε τους φόρους που έρχονται και γίνονται αφόρητοι 

σε συνδυασμό με τις περικοπές; 

Ενδιαφέρει τον κόσμο να πει κανείς ότι δεν υπάρχουν οι 200 για την ψήφιση

 του εκλογικού νόμου ώστε να ισχύσει απλή αναλογική από τις επόμενες εκλογές

 μετά την απόφαση της Φώφης Γεννηματά να μη στηρίξει την κυβερνητική 

πρόταση ή όλα αυτά μικρή σημασία έχουν, από τη στιγμή που η κοινωνική

 δυναμική θα καθορίσει την πολιτική δυναμική και όχι το αντίστροφο;

Ο Γερμανός επίτροπος Έτινγκερ τάσσεται υπέρ των κυρώσεων στην Ισπανία

 και στην Πορτογαλία επειδή δεν έπιασαν τους δημοσιονομικούς στόχους το 2015. 

Μα τέτοια επιμονή στο δόγμα Σόιμπλε, παρόλο που ακόμη δεν έχει ξεπεραστεί

 το σοκ από το Brexit; Και τι περιμέναμε δηλαδή; 

Ότι οι ηγεσίες της Ε.Ε. που υπνοβατούν θα ξυπνήσουν ξαφνικά

 επειδή έκανε το λάθος ο βρετανικός λαός να παρασυρθεί από τον λαϊκισμό; 

Το πιθανότερο είναι ότι όλα θα παραμείνουν όπως ήταν. 

Μια πορεία παρακμής της Δύσης θα συνεχίζεται μέχρι τελικής πτώσης. 

Ο καπιταλισμός είναι το μοναδικό σύστημα οργάνωσης της οικονομίας

 και της κοινωνικής ζωής, και όσο δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση, 

θα αλλάζει μορφές και επιφάσεις, θα εξελίσσεται και θα προσαρμόζεται, 

αλλά δεν θα ανατρέπεται ως προς τη θεμελιακή δομή του.

Ο καπιταλισμός περνά μια σοβαρή κρίση και τα θύματα, οι φτωχότεροι,

 οι ασθενέστεροι και οι περισσότεροι εκτεθειμένοι στις προκλήσεις 

της παγκοσμιοποίησης, μπορούν να θυμώνουν, να αγανακτούν, να απελπίζονται 

και να συντάσσονται με όποιον εμφανίζεται ως πολέμιος του συστήματος, 

αλλά δεν μπορούν να αλλάξουν τη μοίρα τους και γιατί κανείς από εκείνους

 που εμφανίζονται να στέκονται δίπλα τους δεν ξέρει να χτίζει μετά το γκρέμισμα.

Ο Μπόρις Τζόνσον δεν θα διεκδικήσει την πρωθυπουργία και την προεδρία

 των Συντηρητικών, ο Νάιτζελ Φάρατζ παραιτείται από την ηγεσία

 του αντιευρωπαϊκού κόμματός του.

 Οι δύο πρωταγωνιστές του Brexit δεν θέλουν να διαχειριστούν τη νίκη τους. 

Ο Φάρατζ υποστήριξε ότι ποτέ δεν ήθελε να γίνει πολιτικός καριέρας και ότι 

τώρα που εκπλήρωσε τον βασικό του στόχο –δηλαδή το Brexit– είναι λογικό 

να αποχωρήσει. Τόνισε ότι θα συνεχίσει να υποστηρίζει το κόμμα

 και τα κινήματα ανεξαρτησίας 

στην υπόλοιπη Ευρώπη, ενώ αρνήθηκε να δώσει χρίσμα 

για τον επόμενο αρχηγό του UKIP.

Γιατί η δύναμη του αντισυστημισμού είναι και η αδυναμία του. 

Καλλιεργεί τη θυμική ψήφο, αλλά αυτό δεν αρκεί για την αλλαγή 

της πραγματικότητας, που, αν συμβεί, θα συμβεί με όρους ορθολογισμού, 

πολιτικού πραγματισμού.

 Ο Τζόνσον και ο Φάρατζ είναι πολιτικοί που ανεβαίνουν σε συνθήκες φασαρίας 

και εξαλλοσύνης.

 Όταν καθίσει η σκόνη, δεν έχουν και πολλά να πουν ή να κάνουν. 

Θρέφουν τον θόρυβο που τους θρέφει, στρέφουν το κοινό τους εναντίον του εχθρού, 

αλλά όταν ο εχθρός ηττηθεί, δεν ξέρουν τι να κάνουν με την ειρήνη. 

Και τότε «θέλουν πίσω τη ζωή» τους, όπως τόσο κυνικά είπε ο Ν. Φάρατζ…

free-sunday.gr