Μείνε μαζί μας. Μόνο εσύ ακούς τα αινίγματά μας…

Οι γάτες με ψυχοπονούν

Οι γάτες στέκουν γύρω και κοιτούν.

Κι όταν ακούν τις πόρτες, τα παράθυρα που κλείνουν

με περιμένουν έξω να μου πουν:

“Έρχεσαι, φεύγεις, είν’ αβάσταχτο.

Μα εμείς το αντέχουμε γιατί

το ‘χουμε καταλάβει

πως κι όταν λείπεις μακριά

μας σκέφτεσαι μ’ αγάπη.

Τρίφτηκε το παλτό σου που του λείπουνε κουμπιά.

Αυτού στις πόλεις που γυρνάς κανείς δεν σε φροντίζει;

Μείνε μαζί μας, δεν μας νοιάζει το φαΐ. 

Μείνε μαζί μας.

Εδώ οι αράχνες με την γκρίζα τους κλωστή

θα σου μαντάρουν τα φθαρμένα σου σκουτιά.

 Και κοίταξε, αν έχεις λίγη μονάχα υπομονή, 

πυγολαμπίδες θα ‘ρθουν την άνοιξη με νήματα φωτός να τα μπαλώσουν.

Και για κουμπιά μη νοιάζεσαι, υπάρχουν βελανίδια,

κουκούτσια, δόντια δράκοντα και όστρακα και άστρα.

Μείνε μαζί μας μόνο εσύ μας σέβεσαι ως ανθρώπους

παμπάλαιους. Και μόνο εσύ

προσέχεις κάθε στάση

που παίρνουμε: Του λιονταριού, πύλες όταν φυλάσσει.

Της σφίγγας της Αιγύπτιας, της σφίγγας των Ναξίων,

της σφίγγας που στα τρίστρατα στεκότανε της Θήβας

ή και την άλλη στάση μας, αυτή των μακαρίων

όταν παρέα βρίσκονται με άδολους ανθρώπους.

Τη στάση την ανάσκελη· τη στάση της καμπούρας

του τόξου με τις τρίχες μας που ανατσατσαρώνουν

όταν από τον φόβο μας γυρνάμε στη φοβέρα·

τη στάση που το πόδι μας αθώα σηκωμένο

γίνεται ανάκουστη αστραπή στης όχεντρας την κάρα.

Μείνε μαζί μας. Μόνο εσύ

ακούς τα αινίγματά μας…

Κι έχεις μια θλίψη απέραντη όταν πουλάκια τρώμε”.

Γιάννης Υφαντής 

(δημοσιεύθηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό Εντευκτήριο

 τον Ιούνιο του 2006, τεύχος 73.)