Ήταν 14 Αυγούστου 1996.
Τρεις μόλις ημέρες μετά τη δολοφονία
του 24χρονου Τάσου Ισαακ, από το Παραλίμνι,
ο οποίος ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου
από τουρκοκύπριους παρακρατικούς και εξτρεμιστές.
Την ημέρα της κηδείας του, φίλοι και απλοί πολίτες
θέλησαν να αφήσουν μερικά λουλούδια
στο σημείο της δολοφονίας.
Η αγανάκτηση και οι προκλήσεις όμως των Τούρκων
οδήγησαν σε νέα επεισόδια.
Ένας 26χρονος Κύπριος, ξάδερφος του Τάσου Ισαάκ,
δεν άντεξε. Όρμησε μέσα από το πλήθος
προς την κατεχόμενη πλευρά προκειμένου
να κατεβάσει την τουρκική σημαία
από παρακείμενο ιστό.
Οι κυανόκρανοι στάθηκαν αδύναμοι
να τον συγκρατήσουν και μέσα σε δευτερόλεπτα
είχε σκαρφαλώσει ήδη, με ένα τσιγάρο
κολλημένο στο στόμα.
Λες και δεν ήξερε πως λίγα μέτρα πιο 'κει,
έστεκαν οι δολοφόνοι του.
Λες και δεν άκουσε τις φωνές που τον προέτρεπαν
να γυρίσει πίσω.
Σαν να είχε πάρει ήδη απόφαση να δώσει
μία ακόμα ζωή στον αγώνα των Κυπρίων
για την Ελευθερία.
Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, ο ουρανός γέμισε
πυροβολισμούς.
Τρεις σφαίρες καρφώθηκαν στο σώμα
του Σολωμού Σολωμού, προερχόμενες
από τον Κενάν Ακίν,
πρώην υπουργό του ψευδοκράτους.
Ακολούθησε πανδαιμόνιο με τους Τούρκους
παρακρατικούς να πυροβολούν αδιακρίτως στο πλήθος.
Οι Κύπριοι Εθνοφρουροί πήραν θέσεις μάχης,
οπλίζοντας τα πυροβόλα που στήθηκαν
σε δευτερόλεπτα στα ορύγματα, την ώρα
που οι κυανόκρανοι του ΟΗΕ κοιτούσαν σαστισμένοι.
Δεκάδες ήταν οι τραυματίες, ανάμεσα τους αρκετά
μέλη της ειρηνευτικής δύναμης.
Το άψυχο σώμα του Σολωμού απομακρύνθηκε
από το σημείο και λίγη ώρα αργότερα,
διαπιστώθηκε ο ακαριαίος θάνατος του.
Μέσα σε τρεις μέρες το οδόφραγμα της Δερύνειας
βάφτηκε ξανά με ελληνικό αίμα,
γεγονός που οδήγησε το 2008
στην καταδίκη της Τουρκίας
από το Ευρωπαϊκό δικαστήριο,
μιας και ουδέποτε αναζητήθηκαν
οι ένοχοι των δύο δολοφονιών.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι μάλιστα, που υποστηρίζουν
ότι ο δολοφόνος του Σολωμού ταξιδεύει μάλιστα συχνά
και ανενόχλητος ανά την Ευρώπη, παρά το ένταλμα
που είχε εκδώσει η Interpol.
Η εν ψυχρώ εκτέλεση του Σολωμού Σολωμού όμως
συγκλόνισε τον κόσμο και μεταδόθηκε σε ζωντανή
σύνδεση από τα τηλεοπτικά Μέσα
που κάλυπταν τα γεγονότα.
Ο θάνατος ενέπνευσε πολλούς καλλιτέχνες
που ακόμα και σήμερα, 17 χρόνια μετά τραγουδούν
την περηφάνια που διαγράφονταν στο πρόσωπο του
την ώρα που ο δολοφόνος του, σήκωνε το όπλο.
Ίσως γιατί ήξερε πως δίνει τη ζωή του στην Πατρίδα
και με την πράξη του θα βοηθούσε τις επόμενες γενιές
να μην ξεχάσουν, ένα πρόβλημα που στέκει
εδώ και 39 χρόνια στον Πενταδάκτυλο
και περιμένει λύση...
Δικό μας σχόλιο:
"Δυστυχώς και αυτό το έγκλημα των Τούρκων
παραμένει χωρίς τιμωρία.
Όπως παραμένει χωρίς τιμωρία και η εισβολή
και η κατοχή της μαρτυρικής Κύπρου.
Φυσικά και δεν τιμωρήθηκαν
όσο άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου
αφού στην πραγματικότητα ποτέ δεν μάθαμε
ολόκληρη την αλήθεια.
(Ο φάκελος της Κύπρου ποτέ δεν άνοιξε)
Αλλά και τους αγνοούμενους, οι Τούρκοι, φρόντισαν
και τους εξαφάνισαν έναν – έναν.
Σε συνθήκες που ποτέ δεν μάθαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου