«Μου δόθηκε, αγαπητοί μου φίλοι,
να γράφω σε μια γλώσσα που μιλιέται
μόνο από μερικά εκατομμύρια ανθρώπων.
Παρ' όλα αυτά, μια γλώσσα που μιλιέται
επί δυόμισι χιλιάδες χρόνια χωρίς διακοπή
και μ' ελάχιστες διαφορές.
Η παράλογη αυτή, φαινομενικά, διάσταση, αντιστοιχεί
και στην υλικό-πνευματική οντότητα της χώρας μου.
Που είναι μικρή σε έκταση χώρου και απέραντη
σε έκταση χρόνου...
Εάν η γλώσσα αποτελούσε απλώς ένα μέσον
επικοινωνίας, πρόβλημα δεν θα υπήρχε.
Συμβαίνει όμως να αποτελεί και εργαλείο μαγείας
και φορέα ηθικών αξιών.
Προσκτάται η γλώσσα στο μάκρος των αιώνων
ένα ορισμένο ήθος.
Και το ήθος αυτό γεννά υποχρεώσεις.
Χωρίς να λησμονεί κανείς ότι το μάκρος 25 αιώνων
δεν υπήρξε ούτε ένας, επαναλαμβάνω ούτε ένας,
που να μην γράφτηκε ποίηση στην Ελληνική γλώσσα.
Να το μεγάλο βάρος παράδοσης
που το όργανο αυτό σηκώνει.
Το παρουσιάζει ανάγλυφα η νέα Ελληνική ποίηση».
Τέλος ο Ελύτης αναφερόμενος στο Διονύσιο Σολωμό
και τον Κ. Π . Καβάφη, τους δυο πόλους
της Ελληνικής ποίησης, που ακολούθησαν
οι μεγάλοι μας ποιητές Κάλβος, Παλαμάς,
Σικελιανός, Σεφέρης, είπε:
« το πρόβλημα για μας που ακολουθήσαμε,
ήτανε να επωμισθούμε τα υψηλά διδάγματα
που μας κληροδότησαν και, ο καθένας με τον τρόπο του,
να τ' αρμόσουμε πάνω στη σύγχρονη ευαισθησία.
Πέραν από τα όρια της τεχνικής, οφείλαμε να φτάσουμε
σε μια σύνθεση που από το ένα μέρος ν' αναχωνεύει
τα στοιχεία της Ελληνικής παράδοσης
και από το άλλο να εκφράζει τα κοινωνικά
και ψυχολογικά αιτήματα της εποχής μας.
Με άλλα λόγια να φτάσουμε να προβάλλουμε
τον τύπο του «Ευρωπαίου - Έλληνα».
-960.jpg)
Για τον ποιητή
(μπορεί να φαίνεται παράξενο αλλά είναι αληθές)
η μόνη κοινή γλώσσα που αισθάνεται να του απομένει
είναι οι αισθήσεις.
Εδώ και χιλιάδες χρόνια,
ο τρόπος που αγγίζονται δύο σώματα δεν άλλαξε.
Μήτε οδήγησε σε καμιά σύγκρουση
όπως οι εικοσάδες των ιδεολογιών που αιματοκύλισαν
τις κοινωνίες μας και μας άφησαν με αδειανά χέρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου