Η σιωπή του Θεού και η προπαγάνδα της πίστης.

Ωστόσο, στον τομέα της θρησκείας, 

οι προπαγανδιστές

 έχουν κάνει τόσο καλά την δουλειά τους, 

ώστε η χειραφέτηση

να είναι ακόμα στο ξεκίνημα.

Οι άνθρωποι, που δεν υποκύπτουν

στην θρησκευτική προπαγάνδα,

 είναι μειοψηφίες και στα πιο προηγμένα κράτη.

Οι πλειοψηφίες δεν πολυπιστεύουν μεν, 

ούτε ασκούν ενεργά την θρησκεία,

 ούτε υπακούουν στις ηθικές εντολές της αλλά 

(αχ! ο καταραμένος ο φόβος)

κοιτάνε να τα έχουν καλά με το επουράνιο αφεντικό 

και τους εκπροσώπους του επί γης.  

 (Που ξέρεις τι γίνεται κι αν υπάρχουν τα καζάνια;).

Οι προπαγανδιστές έχουν μάλιστα καταφέρει

 να δώσουν μία αρνητική χροιά στην λέξη άθεος.

Ακόμα και ο ορθολογιστής, ο άθρησκος,

 ή ο αγνωστικιστής, ταυτίζονται 

με τα κακοποιά στοιχεία της αστικής μυθολογίας:

τον αναρχικό, τον ανατροπέα, τον ελευθεριάζοντα.

Σε τρία αμερικάνικα λεξικά που κοίταξα, 

στο λήμμα «άθεος»υπάρχει, ως δευτερεύων ορισμός, 

το «ανήθικος».

Αλλά και ο δικός μας λαός μιλάει για αυτόν 

που «δεν έχει τον Θεό του»

εννοώντας άτομο ανήθικο και ικανό για όλα.

Αυτό είναι το άλλο εφεύρημα των προπαγανδιστών:

ότι οι μόνες ηθικές αξίες

με απόλυτη ισχύ προέρχονται από τον Θεό 

(δηλαδή τους ερμηνευτές του)

και ότι η πίστη είναι προϋπόθεση για μία ηθική ζωή.

 «Αν δεν υπάρχει Θεός είναι όλα δυνατά»,

 έγραψε ο Ντοστογιέφσκι.

Η θέση αυτή μου θυμίζει τον ισχυρισμό 

των βασιλοφρόνων

ότι μόνον ένας Βασιλιάς μπορεί να είναι εγγυητής

 του πολιτεύματος.

(Και οι Βασιλείς από τον Θεό έπαιρναν 

την νομιμοποίησή τους

«ελέω Θεού» μονάρχες).

Από το δοκίμιο του Νίκου Δήμου

Η σιωπή του Θεού και η προπαγάνδα της πίστης.