Τ’ όνειρό μου πέθανε, χθες αργά, το βράδυ.

Τ’ όνειρό μου πέθανε

Τ’ όνειρό μου πέθανε, χθες αργά, το βράδυ.

Μόνος, τώρα, κι έρημος τι μπορώ να πω;

Κι όμως, το ’ξερε καλά, το βαθύ του χάδι

πόσο τ’ αγαπώ!

Μου κρατούσε συντροφιά, τις βαριές τις ώρες,

που τις τρέμει μοναχή, καθεμιά ψυχή,

μα όσο το ’χει δίπλα της, ας κυλούν οι μπόρες,

–δεν ανησυχεί!...

Τ’ όνειρό μου πέθανε, χθες αργά, το βράδυ.

Πες, δεν έζησε ποτέ: μην τ’ αναπολείς…

Μα ο καημός μου, που έχασα το θερμό του χάδι,

Θε μου είναι πολύς!

Κι όσο για τις άφωνα πονεμένες ώρες,

–ώρες δίχως όνειρο, σε μια ζωή πεζή,

τώρα, μόνο, το ’νιωσα, πόσο είν’ αιμοβόρες,

–τώρα, που δε ζει…

Ναπολέων Λαπαθιώτης

Γράφτηκε στις 2.8.1941. 

Το βρήκα κάπου στο Διαδίκτυο 

και έκανα αντιπαραβολή με την έκδοση του Ζήτρου. 

Οι τρεις πρώτες στροφές (με κάποιες αλλαγές) 

έχουν μελοποιηθεί από τον Γιάννη Σπανό

 στην «Πρώτη ανθολογία» 

(τραγουδάει ο Γιώργος Ζωγράφος).

ΠΗΓΗ:www.sarantakos.com/