Σαν σήμερα, 5 Μαΐου 1981, ο Bobby Sands.

Σαν σήμερα πέθανε ο Bobby Sands 

μετά από 66 μέρες απεργία πείνας στη φυλακή.

«Κάποιος θα πρέπει να γράψει ένα ποίημα 

για τα βάσανα των απεργών πείνας. 

Θα 'θελα να το γράψω εγώ, αλλά πώς να το τελειώσω;»

 έγραψε στο ημερολόγιό του 

στις 10 Μαρτίου 1981 ο Sands.

Σαν σήμερα, 5 Μαΐου 1981, πέθανε, στα 27 χρόνια,

 ο Gerard Robert «Bobby» Sands μέλος του ΙRΑ 

αλλά και εκλεγμένος στο Βρετανικό Κοινοβούλιο, 

μετά 66 μέρες απεργίας πείνας στην φυλακή Maze.

 Ο ίδιος ήταν ο ηγέτης της απεργίας πείνας του 1981

 κατά την οποία άλλοι εννέα κρατούμενοι των φυλακών

 έχασαν τη ζωή τους αγωνιζόμενοι για την άρση 

του ειδικού καθεστώτος κράτησης των Ιρλανδών

 πολιτικών κρατουμένων. Λίγο πριν την απεργία πείνας 

ο Sands εξελέγη βουλευτής 

του βρετανικού κοινοβουλίου. 

Ο Sands μπήκε στις τάξεις του IRA το 1972. 

Την ίδια χρονιά συνελήφθη για κατοχή όπλων 

που βρέθηκαν στο σπίτι που διέμενε.

 Καταδικάστηκε τον Απρίλη του 1973 σε φυλάκιση 

πέντε ετών και αφέθηκε ελεύθερος το 1976. 

Μέσα σε έξι μήνες, συλλαμβάνεται ξανά, 

έπειτα από βομβιστική επίθεση και ανταλλαγή πυρών. 

Η δίκη πραγματοποιήθηκε τελικά τον Σεπτέμβριο

 του 1977. Παρότι δεν υπήρχαν αρκετά στοιχεία 

για την ενοχή του καταδικάστηκε σε 14 χρόνια

 φυλάκιση και στην φυλακή Maze. 

Αρχικά πάντως μεταφέρθηκε στη φυλακή Κράμλιν 

όπου πέρασε 15 ημέρες γυμνός σε απομόνωση, 

ενώ κάθε τρεις μέρες υποβαλλόταν σε υποχρεωτική 

από το φαγητό αποχή. 

Οι κινητοποιήσεις των κρατούμενων του ΙRΑ 

απέναντι στο ειδικό καθεστώς φυλάκισής τους 

ξεκίνησε το 1980.

Η βρετανική κυβέρνηση είχε κατατάξει 

τους Ιρλανδούς κρατούμενους πολέμου 

στη Βόρεια Ιρλανδία 

ως ειδική κατηγορία χωρίς δικαιώματα. 

Οι κρατούμενοι του IRA και του INLA απέναντι 

σε αυτό το καθεστώς ξεκίνησαν 

τη «διαμαρτυρία της κουβέρτας». 

Οι κρατούμενοι αρνούνταν να φορούν τις στολές 

της φυλακής και είτε ήταν γυμνοί, είτε έφτιαχναν ρούχα 

από τις κουβέρτες τους. 

Ζητούσαν να μη φορούν στολές

 της φυλακής, να μην εργάζονται γι’ αυτήν, 

να έχουν ελεύθερη συναναστροφή 

με τους άλλους κρατουμένους, 

να μπορούν να οργανώνουν

 τις δικές τους εκπαιδευτικές και ψυχαγωγικές 

δραστηριότητες και να έχουν το δικαίωμα 

να δέχονται επίσκεψη και να δέχονται δέματα

 και γράμματα μια φορά την εβδομάδα. 

Η πρώτη απεργία πείνας ξεκίνησε το 1980. 

Σε αυτή συμμετείχαν άντρες και γυναίκες

 από τρεις διαφορετικές φυλακές. 

Ένας από τους κρατούμενους κινδύνευσε 

να χάσει τη ζωή του. Η βρετανική κυβέρνηση 

φάνηκε διαλλακτική αναφορικά με το δικαίωμα 

των κρατουμένων να φορούν τα ρούχα τους.

 Η απεργία τερματίστηκε μετά από δυο μήνες, 

ωστόσο σε σύντομο χρονικό διάστημα φάνηκε 

ότι η βρετανική κυβέρνηση δεν είχε την πρόθεση

 να ικανοποιήσει τα αιτήματα. Την 1η Μάρτη 

του 1981 ξεκίνησε νέα απεργία πείνας με βασικό

 αίτημα να αναγνωριστούν οι κρατούμενοι πολέμου 

ως πολιτικοί κρατούμενοι. 

Ο Bobby Sands ήταν ο πρώτος 

που αρνήθηκε την τροφή. 

«Δεν θα με σπάσουν καθώς η επιθυμία για ελευθερία

 και για την ελευθερία του Ιρλανδικού λαού βρίσκεται 

στην καρδιά μου. Θα φθάσει η μέρα όπου όλος ο λαός

 της Ιρλανδίας θα έχει την επιθυμία για ελευθερία. 

Τότε θα αλλάξουν τα πράγματα» είχε δηλώσει. 

«Πιστεύω και στηρίζω το θεόσταλτο δικαίωμα 

του Ιρλανδικού έθνους στην κυρίαρχη ανεξαρτησία 

και το δικαίωμα κάθε Ιρλανδού και Ιρλανδής

 να στηρίξει αυτό το δικαίωμα με την ένοπλη 

επανάσταση» υποστήριζε ο Sands. 

Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση της Βρετανίας, 

διά στόματος της πρωθυπουργού, 

Μάργκαρετ Θάτσερ, απέρριπτε δημόσια 

το συμβιβασμό με τα αιτήματα 

που ζητούσαν οι κρατούμενοι. 

Λίγο πριν την έναρξη της απεργίας, ο ανεξάρτητος 

Ιρλανδός βουλευτής Tyrone πέθανε. 

Ο Sands ήταν υποψήφιος και εκλέχθηκε στη θέση του 

στις 9 Απριλίου του 1981. Ωστόσο παρέμεινε βουλευτής

 για κάτι λιγότερο από ένα μήνα καθώς στις 5 Μαΐου

 του 1981 πέθανε στο νοσοκομείο της φυλακής 

μετά από 66 μέρες απεργίας πείνας. 

Δεν ήταν ο μόνος. Οι κρατούμενοι του IRA

 συνέχισαν την απεργία πείνας και το καλοκαίρι 

πέθαναν ακόμη 9 από αυτούς. Η απεργία έσπασε 

στο τέλος του καλοκαιριού καθώς ο Καθολικός κλήρος

 έπεισε τις οικογένειες των κρατουμένων 

που είχαν χάσει τις αισθήσεις τους 

να τους ταΐσουν ενδοφλεβικά. 

IRA και INLA σταμάτησαν την απεργία 

μετά από 217 ημέρες, τον Οκτώβρη 1981. 

Κατόπιν η βρετανική κυβέρνηση ικανοποίησε 

κάποια από τα αιτήματα των κρατουμένων, 

χωρίς, ωστόσο, να τους χαρακτηρίσει

 ποτέ πολιτικούς κρατουμένους. 

Η απεργία πείνας ενδυνάμωσε 

την δραστηριότητα του IRA καθώς συγκέντρωσε

το ενδιαφέρον των ΜΜΕ αλλά και της κοινής γνώμης. 

πηγη:tvxs.gr