Του Χρήστου Χωμενίδη
Επρόκειτο για καλλιτέχνη.
Όχι απλώς κορυφαίο.
Μοναδικό στο είδος του στην Ελλάδα.
Από το 1989 που ήρθη το κρατικό μονοπώλιο στα ερτζιανά,
που ιδρύθηκαν δημοτικοί και ιδιωτικοί σταθμοί, χιλιάδες άνθρωποι
δοκίμασαν την τύχη τους πίσω από το μικρόφωνο.
Άλλοι προέβαλλαν τις γνώσεις και την ευγλωττία τους, άλλοι
το δημοσιογραφικό τους δαιμόνιο, άλλοι την ευαισθησία τους, άλλοι
υποδύονταν τους διαρκώς κεφάτους κι άλλοι τους ατμοσφαιρικούς,
τους σέξι, κατά τις νυχτερινές ιδίως ώρες.
Κάποιοι μετέτρεψαν τις εκπομπές τους σε συνεδρίες ψυχοθεραπείας,
να τους τηλεφωνεί η κάθε μοναχική ψυχή, να τη βγάζουν στον αέρα
και να την αφήνουν να μιλάει για πέντε, για δέκα λεπτά δίχως παύση
επί παντός του επιστητού.
Ως ακροατής αλλά και ως παραγωγός επί δέκα σχεδόν χρόνια, πιστεύω
πως στις ραδιοφωνικές επάλξεις
στάθηκαν -και στέκονται- εξαιρετικοί επαγγελματίες.
Αξιολογότατες προσωπικότητες.
Από τον Γιώργο Παπαστεφάνου, τον Γιάννη Πετρίδη
και τον Γιώργο Λεφεντάριο, για να υποκλιθώ στους πρωτοπόρους.
Μέχρι τους σκαπανείς της ιδιωτικής ραδιοφωνίας
(δεν θα μπορούσα εδώ να μην αναφέρω
τον αδελφικό μου φίλο Βασίλη Αδαμόπουλο),
όσους κράτησαν τα μικρόφωνα ανοιχτά γλίσχρα αμειβόμενοι
κατά τα χρόνια της βαθιάς κρίσης, από το 2010.
Τους νεότερους και τους νεότατους.
Ο Γιώργος Τράγκας όμως ήταν άλλο πράγμα. Καθόταν απέναντι
από τον ηχολήπτη και ξεκινούσε, αξημέρωτα σχεδόν, ένα "one man show”,
που αξιοποιούσε στο μέγιστο τις δυνατότητες του προφορικού λόγου
σε συνδυασμό με τη μουσική ως υπόκρουση.
Μια δίωρη παρλάτα, με ψίθυρους κι εκρήξεις, με μούτες και με παύσεις,
με γέλια σαρδόνια, με ατάκες εξωφρενικές, που τις ξεφούρνιζε
με ανατριχιαστική φυσικότητα.
Τι έκανε ο Τράγκας; Πώς μάγευε τους ακροατές του;
Επαναδιατύπωνε την πραγματικότητα με όρους κόμιξ.
Περιέγραφε την Αθήνα λες και ήταν το Γκόθαμ Σίτι.
Σκιαγραφούσε τους πολιτικούς που υποστήριζε σαν υπερήρωες
τύπου Σπάιντερμαν ή Σούπεργούμαν.
Και μόλις τα έσπαγε μαζί τους, τούς μετάμορφωνε σε αποφώλια τέρατα,
μπροστά στα οποία ο Τζόκερ και ο Πιγκουίνος ωχριούσαν.
Σε έπαιρνε από το ταξί σου που είχε μποτιλιαριστεί στην Πανεπιστημίου
και σε ανέβαζε στο μπάτμομπιλ.
Και σε έστελνε, φαντασιακά, στο κυνήγι των καθαρμάτων.
Της "γκιόσας μαντάμ Μέρκελ" και του "κουτσού ιπποκόμου" της.
Των "Ούνων" Γερμανών. Του "Καλαμποκάνθρωπου" παλιότερα.
Κατά τη δεκαετία του 1990, οραματιζόταν, με στόμφο βιβλικού προφήτη,
ότι το σπίτι στην Εκάλη (το κατά Ευάγγελο Γιαννόπουλο "κωλόσπιτο")
που στέγαζε τον Ανδρέα Παπανδρέου και τη Δήμητρα Λιάνη θα κατέρρεε
με πάταγο, αφήνοντας στη θέση του "σομόν ερείπια"...
Μιλιούνια ακροατών το είχαν για γρουσουζιά να μην ξεκινήσουν
τη μέρα τους ακούγοντας Τράγκα.
Συνειδητοποιούσαν άραγε ότι απολάμβαναν ένα προϊόν μυθοπλασίας
χαλαρότατα βασισμένο στην επικαιρότητα; Εάν όχι…
Εάν τον έπαιρναν τοις μετρητοίς… Τότε έμοιαζαν με εκείνους τους εντελώς
άμαθους θεατές των μπουλουκιών παλιά στα χωριά, οι οποίοι συνέχεαν
τους ηθοποιούς με τους ρόλους και πυροβολούσαν -ή πετούσαν
έστω ντομάτες- σε όποιον υποδυόταν τον κακό.
Εκεί δεν πόνταρε ακριβώς ο Γιώργος Τράγκας;
Στην αφέλεια, στην ευήθεια του κοινού του; Προφανώς.
Συχνά σού έδινε την αίσθηση ότι έπαιζε με τα όρια του, πως στοιχημάτιζε
με τον εαυτό του τι πιο τερατώδες μπορεί να ξεστομίσει και να γίνει
από κάποιους πιστευτός. Δεν ευθυνόταν εντούτοις ποινικά για αυτό.
Ούτε -κατά τη γνώμη μου- θα έπρεπε να ευθύνεται.
Τόσο γκροτέσκα που ήταν η εκφορά του πώς να τον κατηγορήσεις
για διασπορά ψευδών ειδήσεων; Κι εάν ξεκινούσες από εκείνον,
πόσους πολιτικούς θα έπαιρνε μετά η μπάλα;
Για άλλα εγκλήματα κατηγορείται μετά θάνατον.
Για διαφορετικό λόγο δεσμεύτηκε το σύνολο της περιουσίας του και κρίθηκε
ότι τυχόν αποδοχή της από τους κληρονόμους του θα αποτελούσε ξέπλυμα
βρόμικου χρήματος σε βαθμό κακουργήματος.
Για να το γράψουμε απερίφραστα, ο Εισαγγελέας εκτιμά -βασιζόμενος
προφανώς σε αποχρώσες ενδείξεις- πως ό,τι υλικό κατέλιπε
ο Γιώργος Τράγκας ήταν προϊόν εκβιασμού.
Μιλάμε για μια αστρονομική για τα ελληνικά δεδομένα περιουσία.
Την οποίαν είχε επενδύσει με τρόπο που φανερώνει αν μη τι άλλο
κοσμοπολιτισμό. Δεν αγόρασε μισό πόδι στη Χαλκιδική.
Ούτε καμιά παραλία στη Μύκονο.
Στο Παρίσι και στη Νέα Υόρκη την έριξε.
Στη Νίκαια της Γαλλίας είχε έπαυλη, από την Κυανή Ακτή
απευθυνόταν -ισχυρίζονται οι φήμες- στους ραδιοφωνικούς του ακροατές,
υποδυόμενος πως πνίγεται από τις αναθυμιάσεις των αθηναϊκών λεωφορείων.
Εφόσον η δικαιοσύνη κινείται προς την ορθή κατεύθυνση, αναγκαίο είναι
να δοθούν απαντήσεις σε δύο κρίσιμα ερωτήματα.
Που αφορούν την ίδια τη λειτουργία της δημοκρατίας μας.
Ποιοι, πρώτον, εκβιαζόμενοι από τον Γιώργο Τράγκα,
τού κατέβαλλαν ιλιγγιώδη ποσά; Τι αμαρτίες τέλος πάντων είχαν
διαπράξει κι έτρεμαν μην τους πιάσει στο στόμα του;
Μην τους ξεμπροστιάσει από τα ερτζιανά;
Διότι εάν έχεις τη φωλιά σου καθαρή ή τον μηνύεις για συκοφαντική
δυσφήμιση και του αλλάζεις τον αδόξαστο ή τον θεωρείς κλόουν
και αδιαφορείς για ό,τι και αν πει. Πάντως δεν τον πληρώνεις.
Κάποιοι υπαινίσσονται ότι ο Γιώργος Τράγκας είχε στήσει βιομηχανία.
"Φορολογούσε" μαζικά, "δάγκωνε" τον καθένα κατά το βαλάντιο
και τα άπλυτά του. Φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακκούλι.
Και σε αυτήν την περίπτωση, καλό θα ήταν να ιχνηλατηθεί
η διαδρομή του κάθε φασουλιού.
Εκείνοι, δεύτερον, που τού έδιναν βήμα, μικρόφωνο, δεν γνώριζαν
το δεύτερο -και απείρως πιο προσοδοφόρο- επάγγελμά του;
Το ότι τους εκτίνασσε την ακροαματικότητα τους δικαιολογούσε
να κάνουν τα στραβά μάτια; Η ανοχή δεν συνιστά ενίοτε συνενοχή;
Αυτά πρέπει να φωτιστούν.
Εάν δεν θέλουμε να καταστεί ο Γιώργος Τράγκας ένας ακίνδυνος,
καθότι νεκρός, αποδιοπομπαίος τράγος.
Όπως έχει ξανασυμβεί με άλλους στο παρελθόν.
Η αφέλεια, η ευήθεια συγχωρείται μόνο στο πλατύ, ανώνυμο κοινό.-
* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας
Ποια είναι η γνώμη σας;
Όλα τα άρθρα δεν είναι απαραίτητο
να εκφράζουν πάντοτε και την δική μας άποψη
αλλά τα δημοσιοποιούμε για να γίνουν
αφορμή για διάλογο.
Αυτό τουλάχιστον επιθυμούμε,
Έναν γόνιμο διάλογο, με επιχειρήματα όμως.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου