Ένα φεγγάρι δικαιούται
να παίζει μαζί μας κρυφτούλι;
Το φεγγάρι που ύμνησαν τόσοι ποιητές
μεγάλοι και τρανοί.
Αυτό που σε άλλες εποχές
λατρεύτηκε ως θεά.
Που έδωσαν όρκους κοιτάζοντάς το,
τόσοι ερωτευμένοι.
Κάτω από το φως του χόρεψαν
τόσες πολλές μάγισσες.
Στο φως του έβλεπαν τον δρόμο για το σχολειό τους
τα ελληνόπουλα.
Με το ίδιο το φως που μάζεψα
το νερό της αθανασίας, σταγόνα την σταγόνα.
Τώρα με περιπαίζει, το ίδιο το φεγγάρι,
μέσα στην γενέθλιά μου πόλη
Με περιπαίζει πίσω από τον φανοστάτη του δρόμου
και μου χαμογελά.
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου