Οι σύγχρονοι θαυμαστές ενός αιματοβαμμένου δικτάτορα.

Οι σύγχρονοι θαυμαστές ενός αιματοβαμμένου δικτάτορα

ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΧΑΤΖΗΠΡΟΔΡΟΜΙΔΗΣ

Ο Σταλινισμός και οι μεταμοντέρνοι θαυμαστές του

εκδ. Επίκεντρο, σελ. 240

Το τέρας του σταλινισμού –που είχε ως αποτέλεσμα εκατομμύρια νεκρούς, 

πολλοί δε εκ των οποίων ήταν κομμουνιστές και πρωτεργάτες της επανάστασης

 των Μπολσεβίκων– δεν παρθενογεννήθηκε. 

Ηταν φυσική εξέλιξη της μονοκρατορίας του κόμματος που επέβαλε, 

πριν από τον Στάλιν, ο Λένιν. 

«Η εξίσωση: αλήθεια=κοσμοθεωρία του προλεταριάτου=

κοσμοθεωρία του κόμματος=σκέψη του ηγέτη είναι εντελώς σωστή

 στη λενινιστική εκδοχή του κόμματος» έγραψε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 

ένας μεγάλος και άγνωστος στην Ελλάδα Πολωνός στοχαστής

 ονόματι Λέσελ Κολακόφσκι (1927-2009) που παρουσιάζει στο ελληνικό κοινό 

ο Λεωνίδας Χατζηπροδρομίδης με το βιβλίο του 

«Ο σταλινισμός και οι μεταμοντέρνοι θαυμαστές του».

Ο Λεωνίδας Χατζηπροδρομίδης γνωρίζει καλά πώς λειτουργεί ο σταλινισμός. 

Υπήρξε κομμουνιστής· φυλακίστηκε την περίοδο της χούντας·

 ήταν ανταποκριτής της «Αυγής» και της «Ελευθεροτυπίας» στη Γιουγκοσλαβία 

την περίοδο 1975-1989. «Επειδή βίωσα οδυνηρά την γιουγκοσλαβική τραγωδία», 

γράφει ο ίδιος στον πρόλογο του βιβλίου, «μπορώ να καταθέσω τη μαρτυρία μου 

για την εντυπωσιακή, στην ιστορική της αφέλεια, κουτοπονηριά... 

.......στην υποστήριξη του Μιλόσεβιτς, ως εκφραστή του ιδεολογικού μηδενισμού,

 ο οποίος πέρασε γρήγορα από τον κομμουνισμό στον εθνικισμό, 

αλλά με τους οπαδούς του να μη διακόπτουν το χειροκρότημα...».

Ενα μεγάλο μέρος του βιβλίου είναι αφιερωμένο 

στις διαβόητες, και σχεδόν άγνωστες στην Ελλάδα, 

Δίκες της Μόσχας (1936-1939) που είχαν 

ως αποτέλεσμα τη θανάτωση όλης της γενιάς 

των μπολσεβίκων που έκαναν 

την επανάσταση του 1917. 

Οπως συνηθίζει να λέει ο κ. Χατζηπροδρομίδης «ο σταλινισμός ξεπάστρεψε 

περισσότερους κομμουνιστές, από όσους ξεπάστρεψαν οι αντιδραστικοί 

όλου του κόσμου». Αυτό προκύπτει και από τα στοιχεία της ανθρωπογεωγραφίας 

των συνεδρίων του ΚΚΣΕ: «Με τις εκκαθαρίσεις ο χαρακτήρας του κόμματος

 άλλαξε εντελώς. Στο 17ο Συνέδριο (1934) συμμετείχαν 22,6% των μπολσεβίκων 

που είχαν μπει στο κόμμα πριν από το 1917. 

Στο 18ο Συνέδριο το ποσοστό των παλιών μπολσεβίκων έπεσε στο 2,4%... 

Από τα 2.800.000 μέλη και υποψηφίους (του ΚΚΣΕ), το 1934 συνελήφθησαν

 το λιγότερο 1.000.000 από τους οποίους τα 2/3 σκοτώθηκαν... 

Το 1939 το 70% των μελών του κόμματος μπήκαν μετά το 1929, 

όταν ο Στάλιν είχε αναλάβει απόλυτα την εξουσία στο κόμμα, ενώ τα μέλη 

που είχαν μπει πριν από το 1917 (σ.σ.: και κινδύνεψαν τη ζωή τους 

για να κάνουν τη Ρωσική Επανάσταση) ήταν λιγότερα από 3%».

Εξευτελισμός

Τα μέλη της ηγεσίας του Μπολσεβικικού Κόμματος

 (Τρότσκι, Ζηνόβιεφ, Μπουχάριν, Καμένεφ 

και πολλοί άλλοι) εξευτελίστηκαν πριν θανατωθούν. 

Όργανο της δολοφονικής αυτής εκστρατείας

 ήταν ο Γενικός Εισαγγελέας της ΕΣΣΔ Αντρέι Βισίνσκι, 

ο οποίος «πριν την Οκτωβριανή επανάσταση,

 ως Μενσεβίκος και πρόεδρος του δικαστηρίου 

στην Πετρούπολη, ζητούσε να συλλάβει τον Λένιν 

με την εντολή “Βρείτε, συλλάβετε και παραδώστε 

στη δικαιοσύνη τον Γερμανό κατάσκοπο

 Βλαντιμίρ Ιλιτς Ουλιάνοφ Λένιν”».

»Για πρώτη φορά στην ιστορία της Δικαιοσύνης στα κατηγορητήρια αντί 

για αποδείξεις περιέχονται οι πιο απίθανες βρισιές όπως: σκουπίδι, κατσαρίδα, 

πύον, βρώμικα ανθρώπινα περιττώματα, λυσσασμένα και βρώμικα σκυλιά. 

Ετσι αποκαλούσε ο Βισίνσκι τους στενότερους συνεργάτες του Λένιν, 

που πρωτοστάτησαν τον Οκτώβριο του 1917 στην επανάσταση. 

Για τον Μπουχάριν επινόησε κάτι ιδιαίτερο

(λέγεται ότι αυτό του το είπε ο Στάλιν) 

“καταραμένη διασταύρωση αλεπούς και γουρουνιού”. 

Τους Ζηνόβιεφ και Καμένεφ τους αποκαλούσε 

“συμμορία ματωμένων δολοφόνων”».

«Οι δίκες των ετών 1936-1939», συνεχίζει ο κ. Χατζηπροδρομίδης, 

«δεν είχαν στόχο την αναζήτηση της αλήθειας, την εξεύρεση πρακτόρων, 

αλλά στόχευαν στην κατάργηση της διάκρισης αλήθειας - ψεύδους, στο τσάκισμα 

της σπονδυλικής στήλης των ανθρώπων ώστε να χαθεί κάθε κριτήριο αναζήτησης

 του ορθού και του λογικού». 

Αυτό το λογικό χάθηκε και δυστυχώς σε ένα μεγάλο μέρος 

της σταλινογενούς αριστεράς είναι ακόμη χαμένο: «το νεκρό τοπίο της Αριστεράς 

που έχει επιλεκτική μνήμη, η οποία θυμάται μόνο τους θριάμβους,

 ως στιγμές ενθουσιασμού και μέθης, αλλά απωθεί το τελικό αποτέλεσμα

 και την ήττα, που καταβρόχθισε δεκάδες εκατομμύρια πιστούς ιδεολόγους, 

αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή», καταλήγει ο κ. Χατζηπροδρομίδης.

 «Η Ιστορία όμως επαναλαμβάνεται, 

χωρίς να διδάσκει. 

Είναι η ιστορία μιας Αριστεράς, σε πλήρη σύγχυση, που είναι ευχαριστημένη

 γιατί απλώς υπάρχει και κυκλοφορεί στους δρόμους, με κραυγές 

και συνθήματα για επιβεβαίωση του εαυτού της».

ΠΗΓΗ