«Η ελευθερία της Κύπρου περνά μέσα από τα βουνά του Κουρδιστάν»,

Ελευθερία στη Ροζάβα

Γεγονός: Η Τουρκία εισέβαλε στη βόρεια Συρία για δεύτερη φορά.

 Χερσαία και εναέρια. Είχε προηγηθεί, τον Ιανουάριο του 2018, η εισβολή

 στο υπό κουρδικό έλεγχο Αφρίν, το οποίο παραδόθηκε από τις τουρκικές δυνάμεις

 στους συμμάχους τους, Σύρους αντάρτες. 

Η ύποπτη αλληλεπίδραση με τους τζιχαντιστές, παρέδωσε το Αφρίν 

και δημιούργησε κύμα Κούρδων προσφύγων, οι οποίοι βρήκαν την πατρίδα 

στην υπόλοιπη βόρεια Συρία.

 Επί της ουσίας, ο Ερντογάν δεν θέλει να δημιουργήσει ζώνη ασφαλείας 

(γιατί δεν το κάνει στα δικά του εδάφη;) μα να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: 

Να αιματοκυλήσει τις κουρδικές περιοχές, να προσπαθήσει να υποτάξει 

τους Κούρδους και τις Κούρδισσες των YPG/YPJ.

Αυτό που παρακολουθούμε από τις οθόνες μας, μεμψίμοιροι και βαλτωμένοι 

στο υψηλό μας βιοτικό επίπεδο, δεν είναι τίποτε άλλο από ένας Αττίλας, 

μια εισβολή παρόμοια εκείνης της 20ής Ιουλίου 1974. 

Η «Πηγή Ειρήνης», που συμπληρώνει τον «Κλάδο Ελαίας», δηλαδή 

τη λεηλασία του Αφρίν, είναι το αιμοβόρο σχέδιο του Τούρκου προέδρου

 (αυτού του τρομοκράτη που απολαμβάνει τη σιωπή των δυτικών χωρών)

 να επιβάλει την τουρκική βαρβαρότητα στο Δυτικό Κουρδιστάν, στην περιβόητη 

και περήφανη Ροζάβα, ένα οικοδόμημα ελευθερίας, ισότητας, χειραφέτησης. 

Η κουρδική αντίσταση αφήνει εκτεθειμένους όλους τους ανθρώπους 

που χωνεύουν και συμφιλιώνονται με τα τετελεσμένα του τουρκικού φασισμού,

 των τουρκικών επιδρομών. Κούρδοι και Κούρδισσες, 

«γυναίκες και άνδρες με όπλα στους ώμους», επιμένουν να αντιστέκονται

(τούτες τις ώρες του μεγάλου χαμού) γιατί θέλουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, 

όχι στον νεοπλουτισμό και σε κάποια δυτικότροπη ευημερία, 

μα στα βουνά τους, στα χωριά τους, στα χώματα που ποτίζουν με αίμα

 εδώ και σαράντα χρόνια.

Σε μια άλλη «ειρηνευτική επιχείρηση», οι Τούρκοι του Ερντογάν, 

δολοφονούν, προσφυγοποιούν, προσπαθούν να υποδουλώσουν τους Κούρδους 

και τις Κούρδισσες, τους ξακουστούς Καρδούχους, κουβαλώντας θάνατο,

 σκοτάδι και φασισμό. 

Και όμως, ο λαός του μεγάλου Κουρδιστάν, αυτά τα 40 εκατομμύρια ανθρώπων

 που «δεν δικαιούνται» να οργανωθούν και να συγκροτήσουν κράτος, 

όπως επισημαίνει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, ήξεραν πάντα πως είναι μόνοι. 

Κι αν βρήκαν «συμμάχους» στον αγώνα που έδωσαν κατά των τζιχαντιστών, 

δεν εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στις ορέξεις τρελών πλανηταρχών 

ή παντοδύναμων αυτοκρατόρων που προφυλάσσουν την Τουρκία του Ερντογάν. 

Γι’ αυτό θα νικήσουν…

Στο διά ταύτα, σήμερα είναι οι Κούρδοι, χθες ήταν οι Κύπριοι και αύριο 

κάποιος άλλος λαός που θα υποφέρει στα χέρια των πειρατών που συνθέτουν 

το τουρκικό καθεστώς. Σημασία έχει η στάση του καθενός.

 Εν προκειμένω, όταν το κυπριακό υπουργείο Εξωτερικών, αποφεύγει

 να αναφερθεί στην κουρδική αντίσταση, αρνείται να εκφράζει αλληλεγγύη 

και στέκεται μόνο στη «μακροχρόνια συριακή διένεξη» καταδικάζοντας 

επιφανειακά την τουρκική εισβολή, οι Κούρδοι πολεμούν και για εμάς. 

Και καθίσταται εκκωφαντικά αναγκαίο, η τουρκοκρατούμενη Κύπρος

 να εκφράσει την αλληλεγγύη της. 

Εν αντιθέσει με τους χαρτογιακάδες και τους γιάπηδες που πηγαινοέρχονται 

σε στέκια βρυξελλιώτικα, οι πρόσφυγες Κύπριοι οφείλουν να σταθούν δίπλα

 στον περήφανο κουρδικό λαό.

 «Η ελευθερία της Κύπρου περνά μέσα από τα βουνά του Κουρδιστάν», 

επιμένει ο Θεόφιλος Γεωργιάδης.

alekos@phileleftheros.com

  Αλέκος Μιχαηλίδης   

Πηγή