Στου καφενείου την γωνιά σκυφτός λαγοκοιμάται
ένας γεράκος μοναχός κανείς δεν τον θυμάται.
Έχει βεβαίως κουραστεί βαριέται και νυστάζει
αλλά σαν πίνει τον καφέ κάνει και λίγο χάζι.
Εγώ, όταν αντίκρισα την γνώριμη φιγούρα
να τον ρωτήσω ήθελα μ’ έτρωγε σαν φαγούρα.
Κάθε ντροπή την νίκησα και τον ρωτώ ευθέως:
ήσουν παλιά ηθοποιός και ζεν-πρεμιέ ωραίος;
Γύρισε και με κοίταξε, μου λένε πως του μοιάζω
έτσι κι αλλιώς σαν και αυτόν γερνάω και αλλάζω.
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου