Ο ουρανός ο φωτεινός η θάλασσα γαλάζια
κι εσύ ντυμένη νυφικό σκερτσόζα κι όλο νάζια.
Έρχεσαι προς το μέρος μου κι εγώ θα σου προσφέρω
την ανθοδέσμη που κρατώ…όνειρο είναι ξέρω.
Μα το μαθαίνω σαν ξυπνώ κοιτάζοντας τους τοίχους
μόνος μου στο δωμάτιο κι ακούγοντας τους ήχους
από τους δρόμους που ξυπνούν σιγά-σιγά κι αρχίζουν
να έχουν πάλι κίνηση κι από ζωή να σφύζουν.
Αυτό σχεδόν μονότονα συμβαίνει κάθε μέρα
το ίδιο βλέπω όνειρο δεν πάω παραπέρα.
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου