να τονίσω αυτές τις φράσεις από το κείμενο.
Σ’ αυτές τις γιορτές γνωριζόμαστε όλοι σαν κάλπικες δεκάρες.
Και το κέφι που αναπτύσσεται ή δεν αναπτύσσεται πάνω στο γλέντι
είναι ακτινογραφία (για να μην πω μαγνητική τομογραφία)
της ψυχολογικής φάσης που είναι η μεγάλη μάζα του κόσμου.
Τα θυμάμαι σαν τώρα τα τελευταία χρόνια.
Το 2010 και 2011 δεν είχαμε πάρει ακόμα χαμπάρι τι μας περίμενε.
Είχαν έρθει τα μνημόνια, αλλά θαρρούσαμε πως ήταν κάτι περαστικό
που δεν θα μας αγγίξει.
Το 2012-13-14, οι γιορτές και τα πανηγύρια ήταν σκέτες κηδείες.
Μαυρίλα, κατήφεια και υποβόσκουσα οργή.
Το καλοκαίρι του 2015 ήταν ένα ξέσπασμα χαράς.
Είχε έρθει ο Αλέξης με τις υψηλές προσδοκίες και γιορτάζαμε την επανάσταση μας.
Το 2016 που είχε γίνει η ΣΥΡΙΖΑική κωλοτούμπα, είχε πέσει στις πλατείες
μια ησυχία που όμοια της μόνο στην εκκλησία την ώρα της ανάγνωσης
του Ευαγγελίου βρίσκεις.
Σαν ο κόσμος να μην πίστευε αυτό που συνέβαινε γύρω του,
σαν να μην μπορούσε να δεχτεί αυτή την διάψευση των ελπίδων του.
Πέρυσι, ήδη είχε αρχίσει να παίρνει ο διάολος τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ,
αλλά εδώ κι εκεί έβρισκες και κανέναν φιλοκυβερνητικό αντίλογο.
Κυρίως για τα ‘’μαγικά’’ που θα κάνει την τελευταία στιγμή ο Αλέξης
και θα ξανακερδίσει την παρτίδα. Φαινόταν ότι είχε γυρίσει το κλίμα.
Φέτος καλύτερα να μην σας περιγράψω τι γίνεται.
Δ. Καμπουράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου