Άνοιξα το παράθυρο να μπει μέσα στο σπίτι
της πανσελήνου γιατρικό, το φως, για να με λούσει.
Σ’ αυτό το φως αγάπη μου, είχαμε δώσει όρκο
πως τάχα η αγάπη μας δεν πρόκειται να σβήσει.
Αυτό το φως επούλωση, σαν βάλσαμο, θα είναι
στου χωρισμού κάθε πληγή που δεν μπορεί να γιάνει.
Κάθε πληγή που ύπουλα θανατικό τ’ αυγά του
πάντα αφήνει και αυτές συχνά τα επωάζουν.
Ο θάνατος στους χωρισμούς φοράει προσωπείο
σε συμβουλεύει, σαν γιατρός, μιαν άλλη ν’ αγαπήσεις.
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου