Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι
και ο Καζαντζάκης είχε αφοριστεί.
«Πρόκειται για τον πλέον διαδεδομένο μύθο»,
λέει ο Αρκουδέας.
«Υπήρξε τέτοια πρόταση από την πλευρά
της Ιεράς Συνόδου, αλλά ποτέ δεν τέθηκε σ’εφαρμογή.
Ωστόσο, το αίτημα συνοδευόταν κι από ένα ανάθεμα,
μια ανατριχιαστική κατάρα, η οποία βρίσκεται
ακόμα σε ισχύ.
Αυτό κι αν είναι ντροπή».
Σύμφωνα με τον ίδιο, κανείς απ’ όσους απαξίωσαν
τον Καζαντζάκη όσο ζούσε δεν φρόντισε κάποια στιγμή
ν’ απολογηθεί: «Ούτε η σταλινική αριστερά,
με εκπροσώπους παλιούς του φίλους, όπως η Γαλάτεια,
η πρώτη του σύζυγος, ο Βάρναλης ή ο Αυγέρης,
ούτε η ακροδεξιά, με πρωτοπαλίκαρο
τον Σπύρο Μελά, ούτε βέβαια εκείνο
το αρτηριοσκληρωτικό, σκοταδιστικό κομμάτι
της εκκλησίας που τον θέλει μέχρι σήμερα
να στριφογυρίζει άλιωτος στον τάφο του.
Όσο ο Καζαντζάκης ζούσε στην Αίγινα, πριν γράψει
τα μυθιστορήματα που τον έκαναν διάσημο, κανείς
δεν ασχολούνταν μαζί του.
Μετά τη δημοσίευση του Ζορμπά, όμως, ακόμα
και το δικαίωμά του να ζει στην Ελλάδα, ακόμα
κι αυτό του το στέρησαν.
Όταν στα τέλη της δεκαετίας του ΄40 έληξε
η θητεία του στην Ουνέσκο, η οδηγία
του ελληνικού κράτους προς τις προξενικές αρχές
ήταν να μην του ανανεωθεί η βίζα.
Ως ανεπιθύμητος κατέληξε ο Καζαντζάκης στην Αντίμπ...».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου