Ο τόπος μας είναι κλειστός,
όλο βουνά που έχουν σκεπή
το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα.
Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε
πηγάδια, δεν έχουμε πηγές.
Μονάχα λίγες στέρνες,
άδειες κι αυτές.
Που ηχούν και που τις προσκυνούμε.
Ήχος στεκάμενος, κούφιος,
ίδιος με τη μοναξιά μας,
ίδιος με την αγάπη μας,
ίδιος με τα σώματά μας.
Μας φαίνεται παράξενο
που κάποτε μπορέσαμε
να χτίσουμε τα σπίτια,
τα καλύβια και τις στάνες μας.
Και οι γάμοι μας, τα δροσερά
στεφάνια και τα δάχτυλα,
γίνουνται αινίγματα
ανεξήγητα για την ψυχή μας.
Πώς γεννήθηκαν,
πώς δυναμώσανε τα παιδιά μας;
Δεν έχουμε ποτάμια,
δεν έχουμε πηγάδια, δεν έχουμε πηγές.
Μονάχα λίγες στέρνες,
άδειες κι αυτές.
Που ηχούν και που τις προσκυνούμε.
Ο τόπος μας είναι κλειστός.
Τον κλείνουν οι δυο μαύρες
Συμπληγάδες.
Στα λιμάνια την Κυριακή
σαν κατεβούμε ν' ανασάνουμε,
βλέπουμε να φωτίζουνται
στο ηλιόγερμα σπασμένα ξύλα,
από ταξίδια που δεν τέλειωσαν
σώματα που δεν ξέρουν πια
πώς ν' αγαπήσουν.
Ο τόπος μας είναι κλειστός
( Μυθιστόρημα, Ι', Γιώργος Σεφέρης )
Ποίηση: Γιώργος Σεφέρης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Λάκης Χαλκιάς
και Μέμη Σπυράτου
και Μέμη Σπυράτου
Κάποτε, στη χώρα αυτή, σπουδαίοι μουσικοσυνθέτες
μελοποιούσαν μεγάλους ποιητές..............................
Αυτοί αλλά και όλοι οι στίχοι που ακολουθούν
είναι του Οδυσσέα Ελύτη από το Άξιον εστί
Ο καθείς και τα όπλα του, είπα:
Στα Στενά τα ρόδια μου θ' ανοίξω
Στα Στενά φρουρούς τους ζέφυρους θα στήσω
τα φιλιά τα παλιά θ' απολύσω
που η λαχτάρα μου άγιασε!
Λύνει αέρας τα στοιχεία και βροντή
προσβάλλει τα βουνά.
Μοίρα των αθώων, είσαι η δική μου η Μοίρα!
Εζυγίσανε τη χαρά μου
και τη βρήκανε, λέει, μικρή
και την πατήσανε χάμου σαν έντομο.
Τη χαρά μου χάμου πατήσανε
και στην πέτρα μέσα την κλείσανε
και στερνά την πέτρα μου αφήσανε
τρομερή ζωγραφιά μου.
«Ο καθείς και τα όπλα του» είπε
και αυτός αλήθεια που ήμουνα
Ο πολλούς αιώνες πριν
Ο ακόμη χλωρός μες στη φωτιά
Ο άκοπος απ' τον ουρανό
Πέρασε μέσα μου Έγινε
αυτός που είμαι
Η ώρα τρεις της νύχτας
λάλησε μακριά πάνω απ' τα παραπήγματα
ο πρώτος πετεινός
Είδα για μια στιγμή τους Όρθιους Κίονες
τη Μετόπη με Ζώα Δυνατά
και Ανθρώπους φέρνοντας Θεογνωσία
Πήρε όψη ο Ήλιος
Ο Αρχάγγελος ο αεί δεξιά μου
ΑΥΤΟΣ εγώ λοιπόν
Αντί για δικό μας σχόλιο:
Τα όνειρά τους πάντα έσπερναν,
οι ποιητές, στον κόσμο
πασπαλισμένα αίματα,
ελπίδες μα και ψέμα.
Με λέξεις μόνο έχτιζαν,
τον κόσμο τους και ζούσαν
στοές τριγύρω σκάβοντας,
τούνελ για να ξεφύγουν.
Ισορροπούν οι ποιητές,
ακροβατούν στο τώρα,
βυθίζονται μες τη στιγμή
και πέφτουνε στο μέλλον . . . . .
Καρτσωνάκης Πάν 2009
χρησιμοποίησα και φωτογραφίες
μεγάλων μας φωτογράφων.........
ΣΠΥΡΟΥ ΜΕΛΕΤΖΗ
ΚΩΣΤΑ ΜΠΑΛΑΦΑ
NELLY'S (ΕΛΛΗ ΣΕΡΑΙΔΑΡΗ)
ΒΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ
ΤΑΚΗ ΤΛΟΥΠΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου