Απ το καντήλι άναβα θυμάμαι το τσιγάρο
και μου λεγε η μάνα μου, -μα δε φοβάσαι Χάρο;
Είναι μεγάλη γρουσουζιά νεκρούς να κοροϊδεύεις
Το θάνατο με τη ζωή ποτέ να μη μπερδεύεις!
Ο θάνατος και οι νεκροί
είναι του άλλου κόσμου.
Στον άλλον είναι ζωντανοί,
μαζί τους και ο γιος μου!
Πώς έτρεμε, φοβότανε, η μάνα μου θυμάμαι
κάθε φορά που έλεγα, έτσι για να γελάμε
-Όνειρο είμαι αλλουνού και ζω όσο κρατήσει
και θα πεθάνω ξαφνικά, αυτός όταν ξυπνήσει!
Πάν Καρτσωνάκης
Σαν το ποτάμι μέσα μου, το αίμα τους κυλάει
Πίνουν, διψούν, οι πρόγονοι, κι αυτό τους ξεδιψάει
Όσο χτυπάει η καρδιά θα πίνουν, θα μεθάνε
Κι απ τη δική μου τη ζωή μερίδιο ζητάνε.
Ο ένας μου πρόγονος ζωή φιλήσυχη να κάνω
Ο άλλος επικίνδυνα στα όρια να φτάνω
Ισορροπώντας προσπαθώ να τους τα συμβιβάσω
Με μια δική μου λογική και να τους ξεγελάσω.
Μέσα στο σώμα μου θα ζουν και πάντα θα παλεύουν
Να κυριέψουν το μυαλό οι πρόγονοι γυρεύουν.
Καρτσωνάκης Πάν
Φίλοι μου, κάθε εποχή έχει τους ποιητές της!
Οι ποιητές όμως έχουν όλες τις εποχές μέσα τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου