Όπως και η ελευθερία έχει όρια, έτσι οφείλει να έχει όρια και η ανεκτικότητα.

Η ανατριχιαστική μαντίλα της παρέλασης…

Μεγαλώνοντας σε μια κλειστή κοινωνία με έντονη

 την θρησκευτική καταπίεση για έναν

 «καθώς πρέπει τρόπο ζωής» που περιλάμβανε 

και την ενδυμασία, αγωνίστηκα με όλο μου το είναι

 ενάντια σε αυτή την απαράδεκτη συνθήκη που θεωρούσε

 τις συμμαθήτριές μου (τα μικρά κοριτσάκια) 

σχεδόν πόρνες αν η γραμμή της φούστας ξέφευγε

 από το ηθικό όριο που ήταν ανεκτό από την κοινωνία 

και τις εκκλησιαστικές αρχές της… 

Αυτή την μεσαιωνική απάνθρωπη και ακραία

 υποκριτική θεοκρατία την ζήσαμε

 και την θυμόμαστε - και δεν την νοσταλγούμε ουδόλως. 

Οι κοπέλες που κάπνιζαν, που φορούσαν παντελόνια, που κάθονταν στα καφενεία

 ή τολμούσαν να φλερτάρουν, συγκαταλέγονταν στις περιπτώσεις

 «αμφιβόλου ηθικής» με ότι αυτό συνεπαγόταν. 

Επί δημοκρατίας -και μετά από επίμονες και επώδυνες προσπάθειες- υποχώρησε 

το θεοκρατικό καθεστώς που σκίαζε την ελληνική κοινωνία και όλοι αυτοί 

οι αναχρονισμοί έγιναν παρελθόν. 

Αυτές τις κατακτήσεις μας οφείλουμε να τις διαφυλάξουμε γιατί κατοχυρώνουν

 ότι πολυτιμότερο διαθέτει ο άνθρωπος: την ελευθερία του, το δικαίωμα 

της αυτοδιάθεσής του. Αλλά ακόμα και οι ελευθερίες έχουν κανόνες

 οι οποίοι πρέπει να γίνονται σεβαστοί.

Το ανατριχιαστικό θέαμα μιας νεαρής μουσουλμάνας να παρελαύνει στο κέντρο

 της Αθήνας με μαντίλα, ήταν προκλητικό και πρόσβαλε έντονα και βάρβαρα 

τις αξίες και τον τρόπο ζωής που μας παρέχουν η δημοκρατία και το σύνταγμα. 

Φανταστείτε το αντίστροφο: μια Ελληνίδα να παρελαύνει στην Αίγυπτο 

με κοντή φουστίτσα και τακουνάκι… 

Η δημοκρατία, εκτός από το να απαντά με «περισσότερη ανεκτικότητα» 

πρέπει να λαμβάνει υπόψιν της και την αμοιβαιότητα! 

Η μαντίλα αποτελεί αποτρόπαιο σύμβολο καταπίεσης, καθυστέρησης και κυρίως

υπενθύμιση μιας ενδεχομένης εφιαλτικής οπισθοδρόμησης

 στα κεκτημένα μας ανθρώπινα δικαιώματα.

Στο όνομα λοιπόν τηςπολυπολιτισμικότηταςας επιτρέψουμε στις κοινωνίες μας

 τις «παραδοσιακές» κλειτοριδεκτομές, ας αποδεχθούμε τον ανηλεή εθιμικό

 ξυλοδαρμό των γυναικών, την επιβολή της σαρίας, κι όλο το πολύχρωμο

 και ευφάνταστο πανόραμα των ιερών παραδοσιακών ποινών που επιβάλλονται 

στις κουλτούρες των διαφόρων εθνοτήτων που φιλοξενούνται στη χώρα μας. 

Γιατί να μην εκτελούν (σύμφωνα με τα ήθη και έθιμά τους) δια λιθοβολισμού

 στην πλατεία Συντάγματος τους παρανομήσαντες συμπατριώτες τους, 

όσοι εκ των μεταναστών θέλουν να εφαρμόσουν το εθιμικό δίκαιο 

των χωρών προέλευσής τους; 

Να φτιάξουμε κι ένα ειδικό σκάμμα να φυτεύουν έως το λαιμό τον ένοχο 

και να τον λιθοβολούν. 

Είναι κι αυτό μια πατροπαράδοτη ιερή συνθήκη που θέτει σε δοκιμασία

 την ανεκτικότητα και τις αντοχές του ιμπεριαλιστικού μας πολιτισμού.

 Επίσης, καλή ιδέα είναι να ενδύονται σεμνότερα οι γυναίκες μας 

για να μην προκαλούν τους φιλοξενούμενούς μας… Είναι κι αυτό μια καλή συμφωνία...

Σε μια κοινωνία, η ενσωμάτωση πρέπει να γίνεται με όρους αποδοχής των αξιών

 και του τρόπου ζωής που ισχύουν σ’ αυτήν. 

Όπως και η ελευθερία έχει όρια, έτσι οφείλει να έχει όρια και η ανεκτικότητα.

ΥΓ. Προφανώς σε μιαν αντίστοιχη περίπτωση 

θα ήταν ανεπίτρεπτο, προκλητικό και απαράδεκτο

 (πέρα από τις συντριπτικές επιπτώσεις που θα είχε…) 

να εμφανιζόταν μια δυτική γυναίκα με εξώπλατο

 ή κοντή φούστα σε μιαν επίσημη ή ανεπίσημη εορτή

 της Σαουδικής Αραβίας.

 Θα προσέβαλε τα ήθη τους. 

Ε, λοιπόν, η μαντίλα προσβάλλει 

τα δικά μας και υπονομεύει 

τις πολυτιμότερες των ελευθεριών μας. 

Η δημοκρατία εκτός από γενναιόδωρη, οφείλει να είναι και αυστηρή και να απαιτεί 

το σεβασμό. Αυτή η ανατριχιαστικά εύκολη αποδοχή και η … 

.............«ιδεολογική μεγαλοψυχία» είναι τραγικά επικίνδυνες και υπονομεύουν 

τον τρόπο ζωής μας. 

Και επί τέλους, σύντροφοι, η Δύση …έχει και τα καλά της

όσο και αν σας ενοχλεί αυτή η παραδοχή! 

topontiki.gr

ΞΕΝΟΦΩΝ Α. ΜΠΡΟΥΝΤΖAΚΗΣ