Δεν αγχωνόμαστε. Μπορεί να χρωστάμε
μερικά δισεκατομμύρια ευρώ, αλλά οι «άλλοι»
μας οφείλουν περισσότερα. Κατά πως είπε
η σύντροφος πρόεδρος της Βουλής,
δεν παραιτηθήκαμε από τις αξιώσεις μας
του Δευτέρου, αλλά και του Πρώτου
Παγκοσμίου Πολέμου.
Έτσι εξηγείται και η αιφνίδια αλλαγή της στάσης
της κυβέρνησης στο θέμα του ΔΝΤ.
Γιατί να δώσουμε, αν αυτοί μας χρωστάνε;
Πρώτα να μας δώσουν εκείνα που μας χρωστάνε
κι ύστερα συζητάμε για όλα τα άλλα. Μέρκελ τρέμε.
Ο Αλέξης ήταν παιδική χαρά
μπροστά σε αυτό που σου έρχεται!
Ετοιμάσου να αντιμετωπίσεις την Ζωή!
Παρ' όλα αυτά, πιστεύουμε ότι η σύντροφος πρόεδρος
έχει ένα βασικό λάθος στο σκεπτικό της!
Υπολογίζει τις οφειλές των άλλων με βάση
το πόση ζημία μας προκάλεσαν.
Όταν θα έπρεπε να συνυπολογίσει την θετική
επίδραση του ελληνικού πολιτισμού στην οικονομική
και κοινωνική πρόοδο των υπολοίπων λαών.
Θα έπρεπε, δηλαδή, να αποτιμήσει
και το κέρδος που αποκόμισαν οι άλλοι εξαιτίας
της δικής μας παρουσίας στον πλανήτη.
Που θα ήσαν σήμερα οι Δυτικοί αν δεν είχαν
υιοθετήσει τις βασικές αρχές της ελληνικής παράδοσης;
Ιδού το βασικό ερώτημα το οποίο διέφυγε
της προσοχής της κυρίας προέδρου.
Κι εδώ ερχόμαστε –φίλοι και φίλες– να ενστερνιστούμε
τα όσα υποστήριξαν προ ολίγων ετών άλλοι λαμπροί
αστέρες της πολιτικής ζωής
(τα ονόματα μας διαφεύγουν αυτή την στιγμή),
σύμφωνα με τους οποίους οι άλλοι μάζευαν
βελανίδια όταν εμείς κτίζαμε Παρθενώνες.
Αλλά αυτό που θαυμάζουμε περισσότερο είναι
ο συναγωνισμός που υπάρχει μεταξύ των μελών
της κυβέρνησης για το ποιος
θα μας εκπλήξει περισσότερο.
Ο κ. Βούτσης, για παράδειγμα. Τι είπε ο άνθρωπος;
Ότι το περίφημο e –mail Χαρδούβελη ήταν καλύτερο
από τα μέτρα που πρότειναν οι Θεσμοί!
Ποιος το περίμενε αυτό;
Ούτε ο Αντώνης δεν θα έκανε μία τέτοια δήλωση.
Τέλος πάντων!
Το πραγματικό πρόβλημα του Αλέξη
δεν είναι οι δανειστές.
Εκείνοι κάνουν την δουλειά τους
και είναι πραγματικά εκτεθειμένος
αν περίμενε κάτι διαφορετικό από αυτό
που συμβαίνει.
Το πρόβλημα είναι αυτά που γίνονται
μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Ο Αλέξης Τσίπρας
δεν τολμάει να επιβάλλει την θέση του.
Είναι δέσμιος του δημιουργήματός τους.
Μπορεί να ισχυριστεί ό,τι θέλει, αλλά η αλήθεια
είναι ότι η εικόνα του απέχει πολύ από εκείνη
του στιβαρού ηγέτη που θα ήθελε για τον εαυτό του.
Ακόμη κι αν ήθελε σήμερα να ακροβατήσει
ανάμεσα στις προεκλογικές του δεσμεύσεις
και στον ρεαλισμό της Ευρώπης, έχει αντικειμενικό
πρόβλημα να το κάνει. Στην ρήξη δεν θα οδηγηθεί
επειδή το θέλει, αλλά επειδή μπορεί
να μην του βγαίνουν τα κουκιά στο μέτρημα.
Στον ΣΥΡΙΖΑ οι απόψεις που κυριαρχούν
είναι περισσότερες από τις Συνιστώσες του.
Αλλά με τον τρόπο αυτόν δεν μπορεί
να οδηγηθεί το καράβι.
Άλλη πολιτική έχει ο Αλέξης, άλλη ο Λαφαζάνης,
άλλη η Ζωή. Ο Αλέξης περιμένει μία έντιμη
συμφωνία, την ώρα που ο Λαφαζάνης αναζητάει
ρούβλια στην Μόσχα και δίνει συνεντεύξεις
στα ρώσικα κανάλια και η Ζωή ισχυρίζεται ότι
οι απόγονοι του Ούννων και των Βησιγότθων
μας οφείλουν περισσότερα από εκείνα
που τους οφείλουμε εμείς.
Βγάλτε άκρη και καταλήξτε σε συμπέρασμα...
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου