Χωρίς αμφιβολία, όλοι μας έχουμε νιώσει φόβο,
για τη ζωή μας, αλλά και για τη ζωή των ανθρώπων
που αγαπάμε, αρκετές φορές έως τώρα.
Είναι πολύ φυσικό.
Άνθρωποι είμαστε.
Ο άνθρωπος, παρόλο που γνωρίζει ότι είναι θνητός,
δεν έχει συμβιβαστεί με την ιδέα του θανάτου.
Σε σπάνιες στιγμές μόνο, μπορεί να κάνει
αυτήν την υπέρβαση, ενάντια στο βασικό
και έμφυτο ένστιχτο της αυτοσυντήρησης.
Αυτοκτονία ή αυτοθυσία, όπως και να το πούμε,
το αποτέλεσμα είναι ίδιο.
Ο σκοπός και το αποτέλεσμα ίσως μόνο αλλάζει.
Η ελληνική αλλά και η παγκόσμια ιστορία
είναι γεμάτη από τέτοιες περιπτώσεις.
Παραδείγματα προς μίμηση,
όταν ο σκοπός είναι ιερός.
Σε κάθε άλλη περίπτωση, παράδειγμα
προς αποφυγή.
Ποιος καθορίζει όμως, κάθε φορά,
τα όρια ανάμεσα σε ιερούς σκοπούς και όχι;
Η αγάπη προς την ελευθερία και την αυτοδιάθεση
είναι πάντοτε ιερός σκοπός;
Αυτός που για κάποιους είναι ήρωας,
ίσως για κάποιους άλλους και τις πιο πολλές φορές
τους περισσότερους, είναι απλά τρελός ψυχοπαθής.
Ποιοι όμως έχουν δίκιο, αν υπάρχει;
Οι πολλοί έχουν πάντοτε δίκιο
ή μήπως οι λίγοι που προτιμούν
αυτήν την εθελούσια έξοδο;
Αυτός που αποφασίζει να περιφρονήσει
αυτό το υπέροχο δώρο της ζωής
από μια ζωή δίχως αξιοπρέπεια;
Που βρίσκεται άραγε η χρυσή τομή, αν αυτή υπάρχει;
Τι είναι αυτό, που οδηγεί, κάποιους στο σημείο,
να νικήσουν αυτό το έμφυτο ένστικτο;
Μια τρέλα και μόνο της στιγμής;
Τι είναι αυτό που αναγκάζει κάποιον να αρνηθεί τη ζωή;
Το κλουβί ή μήπως η αίσθηση της αξιοπρέπειας
για την ίδια τη ζωή;
Ας μην ξεχνάμε, ότι το κορυφαίο
σύνθημα της επανάστασης, που δημιούργησε
το κράτος μας, ήταν το περίφημο «Ελευθερία ή Θάνατος».
Φιλικά πάντοτε
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου