Τι έχει άραγε, στην ουσία, αλλάξει;

Ισως ουδείς άλλος θάνατος συγκλόνισε 

την Ελλάδα του 20ου αιώνα όσο εκείνος

 του εθνικού ποιητή Κωστή Παλαμά μια ημέρα 

σαν τη σημερινή, στην καρδιά της Κατοχής, 

το 1943 – τι σύμπτωση: ήταν η τελευταία χρόνια 

που, σύμφωνα με την Κριστίν Λαγκάρντ,

 είχαμε ξανά πρωτογενές πλεόνασμα!...

Παρά τις τραγικές συνθήκες που ήδη επικρατούσαν, 

εκείνη την ημέρα ήταν που η χώρα ένιωσε ότι

 βυθίστηκε αληθινά στο πένθος. 

Και γι αυτό ο άλλος μεγάλος ποιητής της εποχής,

 ο Αγγελος Σικελιανός ανέλαβε την ευθύνη 

να “σηκώσει” στις δικές του πλάτες αυτό τον τόπο 

και το λαό του, όταν, την επομένη, στην κηδεία

 του Παλαμά, είπε ότι πάνω σ' αυτό το φέρετρο 

ακουμπά η Ελλάδα και απήγγειλε

 “Ηχήστε οι σάλπιγγες”, 

για να ξεσηκώσει αμέτρητες χιλιάδες Αθηναίους 

να ψάλουν μαζικά τον εθνικό ύμνο.

 Είπαμε: στην καρδιά της Κατοχής...

Ολα αυτά, φυσικά, τι σημασία έχουν σήμερα;

 Μα καμία, απολύτως καμία. 

Η Ελλάδα είναι σήμερα μία ισότιμη ευρωπαική χώρα 

ανάμεσα στις άλλες, η δημοκρατία της λειτουργεί

 άψογα, το Σύνταγμά της εφαρμόζεται “ρολόι”

 και η κυβέρνηση κρατά γερά στα χέρια της

 τις τύχες της χώρας, η οποία βαδίζει επιτυχώς

 στην οδό της σωτηρίας... 

Οσο για το χρέος, αφού χάριν της “σωτηρίας” 

το πολλαπλασιάσαμε, τώρα περιμένουμε, μάταια 

φυσικά, τους Γερμανούς να μας το κόψουνε...

Τι; Αυτή δεν είναι η επίσημη κυβερνητική αλήθεια 

για την Ελλάδα; Ή μήπως όχι;

Δεν “σώζεται” σήμερα η χώρα με το πρόγραμμα 

σωτηρίας που μας έφεραν οι φίλοι δανειστές μας; 

Δεν ξεπερνά την κρίση και δεν ανοίγεται 

προς την ανάπτυξη; Δεν έχει “αφήσει τα χειρότερα 

πίσω της”; Δεν καθορίζει πια η ίδια το μέλλον της; 

Δεν είναι ενωμένη και δεν επικρατεί πλήρης 

ηρεμία στο εσωτερικό της; 

Το πολιτικό της τοπίο δεν είναι σταθερό; 

Η οικονομία της δεν μπαίνει σήμερα - αύριο 

στην τροχιά της απογείωσης; 

Δεν ετοιμάζεται μάλιστα να πουλήσει

 και τα πιο σημαντικά προς πώληση που διαθέτει, 

πλην όμως σε ποσά που αντιστοιχούν σε λιγότερο 

από 3% της αξίας τους – πώς ήταν κάποτε 

με τον ντενεκέ το λάδι;...

Είναι εκπληκτικό με πόση ευκολία, ακόμα 

και σήμερα, το ψεύδος κυριαρχεί στην ελληνική 

πολιτική ζωή. Πώς δηλαδή, παρά τα όσα περνάμε

 όχι απλώς διατηρείται αλλά και επαυξάνει

 η βασική πολιτική παθογένεια της δομικής

 διαστρεύλωσης της αλήθειας από την πολιτική

 ηγεσία, η οποία δεν λέει με κανένα τρόπο 

να εγκαταλείψει αυτή την πιο παλιά

 και πιο αμαρτωλή από τις συνήθειές της,

 τη ρίζα όλων των δεινών. Γιατί τίποτα δεν μπορείς

 να διορθώσεις, αν πρώτα δεν έχεις διορθώσει αυτό.

Ακόμα πιο εκπληκτικό είναι το με πόση ορμή 

και προθυμία πολλοί πιστεύουν ότι η λύση 

των μεγάλων προβλημάτων αυτού του τόπου 

δεν είναι άλλη παρά το να τον αναλάβουν οι ξένοι.

 Διαφθορά; Τεράστια. Κράτος; 

Εντελώς απαράδεκτο. Τι απαιτείται; 

Να έρθουν τα πάνω κάτω. 

Ομως, από αυτό, μέχρι να παραδώσει κανείς

 μία χώρα στους ξένους, η απόσταση είναι τεράστια, 

όσο κι αν πολλοί δεν μπορούν ακόμα σήμερα

 να δουν τη διαφορά.

Οπότε, σε εμάς, σήμερα, ακόμα κι αν βρισκόταν 

ένας Σικελιανός να φωνάξει “Ηχήστε οι σάλπιγγες”,

 άραγε, ποιος θα τον άκουγε; 

Αν πάλι σάλπιζε ψευδείς πολιτικούρες, αν κορόιδευε

τον κόσμο κι αν έλεγε εξυπνάδες και παραμύθια, 

αν κοίμιζε αντι να αφυπνίζει, ένα ολόκληρο

 σύστημα θα ήταν στα πόδια του... 

------------------------------------------

Πηγή: Το ΒΗΜΑ-Γιώργος Μαλούχος

Δικό μας σχόλιο:

Για το πρωτογενές πλεόνασμα εκείνης της χρονιάς 

δεν θα μπω στον κόπο να το σχολιάσω 

αλλά για το γεγονός ότι ένας Σικελιανός

 βροντοφώναξε: “Ηχήστε οι σάλπιγγες” θα πω μόνο

 ότι ας θυμηθούμε λίγο από ποια αιτία στερήθηκε

 ο Άγγελος μαζί με τον Καζαντζάκη το Νίκο το Νόμπελ.

Τρεις φορές προτάθηκε ο Καζαντζάκης

για το Βραβείο Νόμπελ. 

Την πρώτη απ' την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών,

 που τον έχει Πρόεδρο, έχοντας συνυποψήφιό του 

τον Άγγελο Σικελιανό. 

Επίσης δυο φορές προτάθηκε, το 1952 και 1953, 

απ' τη Νορβηγική Εταιρεία Λογοτεχνών, 

ποτέ όμως απ' την Ακαδημία της Αθήνας. 

ΠΗΓΗ

Αξίζει επίσης να πούμε ακόμη πως:

Όταν ο Καζαντζάκης προτάθηκε για το βραβείο

 Νόμπελ λογοτεχνίας, το 1952, τόσο η ελληνική 

κυβέρνηση όσο και το πνευματικό κατεστημένο

 αντιδράσαν με λύσσα,

 για να ματαιωθεί η βράβευσή του. 

Ο πρεσβευτής της Ελλάδας στη Στοκχόλμη

 Ανδρουλής εκτελώντας κυβερνητικές εντολές 

επισκέφθηκε όλα τα μέλη

 της Σουηδικής Ακαδημίας εξορκίζοντάς τους

 να μη δώσουν το βραβείο

 σε κομμουνιστή και άθρησκο! 

Ο γνωστός Σπυρομελάς, υμνητής του Χίτλερ 

επί Κατοχής, από τις στήλες της Καθημερινής 

(ευτυχώς υπάρχουν τα κείμενα) και ένθερμος 

εθνικόφρων κατά τον Εμφύλιο πόλεμο, πήγε επίσης

 για τον ίδιο σκοπό στη Σουηδία. 

Ακόμα και η Φρειδερίκη έστειλε γράμμα 

στο βασιλιά της Σουηδίας για να συμβουλεύσει 

τους ακαδημαϊκούς της επιτροπής Νόμπελ 

να μη βραβεύσουν τον Καζαντζάκη γιατί αυτό 

θα δυσαρεστούσε τους ...Άγγλους! 

Τελικά το βραβείο δόθηκε 

στον Ισπανό ποιητή Χιμένεθ.

ΠΗΓΗ

Συμπέρασμα:

Τι έχει άραγε, στην ουσία, αλλάξει;