«Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών,
σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας,
μέσα στις σπηλιές του είναι μας,
μέσα στις σπηλιές όπου γεννιέται
η ελευθερία της επιθυμίας,
και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά
και τα σκουπίδια που μας πασάρουν
σαν «αξίες, σαν ανάγκες», σαν «ηθική»,
σαν «πολιτισμό».
Κάναμε το σώμα μας
ένα απέραντο νεκροταφείο
δολοφονημένων επιθυμιών
και προσδοκιών,
αφήνουμε τα πιο σημαντικά,
τα πιο ουσιαστικά πράγματα,
όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά
και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα,
να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας,
να κάνουμε έρωτα, ν απολαύσουμε τη φύση,
τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος,
να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας,
να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας»
"Ρε συ, νομίζω πως μια από τις μεγαλύτερες δυσκολίες
που αντιμετωπίζει ο επαναστάτης,
είναι πώς μέσα στη διαδρομή του δεν θα χάσει
την ανθρώπινη ουσία του, πώς θα διαφυλάξει
την εσωτερική του πορεία, στην ολοκλήρωσή του
ως ανθρώπου, στο πώς δηλαδή αυτός ο μοναχικός δρόμος
δεν θα μπει μέσα του, δεν θα τον κατακτήσει,
δεν θα τον μετατρέψει από στοχαστικό σε πιστό,
από ευαίσθητο ρομαντικό σε γραφειοκράτη,
από ανθρωπιστή σε εχθρό του ανθρώπου
και της κοινωνίας, από επαναστάτη σε πολιτικό…
Θαρρώ πως μονάχα μια βαθιά και μεγάλη αγάπη
για τη ζωή μπορεί να σώσει την ανθρώπινη ουσία σου,
γιατί όπως η επανάσταση δεν είναι μια πολιτική πράξη
αλλά μια βαθιά κοινωνική παιδεία,
μια πολύχρωμη ερωτική επικοινωνία
με τους ανθρώπους, τη φύση και τα πράγματα,
έτσι κι ο επαναστάτης δεν μπορεί να είναι
ένας πολιτικός άνθρωπος,
αλλά ένας άνθρωπος ερωτευμένος…"
Χρόνης Μίσσιος
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου