Η πιο γλυκιά εκδίκηση είναι η συγχώρεση.

Μπορεί να πέφτουνε τα φύλλα μου στο χώμα

μπορεί να έφτασε η ψυχή μου μες στο στόμα

όμως εγώ δεν έχω πει αντίο ακόμα

                   άκου, ακόμα ζω!

Μπορεί να κάνει παγωνιά να νιώθω κρύο

να 'ναι για μένα στο λιμάνι αυτό το πλοίο

όμως δεν έχω πει ακόμα το αντίο

                  άκου, ακόμα ζω!

Είμαι φωτιά κεραυνός και αστραπή

η καταιγίδα που φέρνει βροχή

είμαι ένας ήχος που ζει στη σιωπή

                 άκου, έχω φωνή!

Μπορεί να έφυγες κι εσύ απ' τη ζωή μου

και να μου πήρες την ανάσα απ' την πνοή μου

όμως εγώ σε νιώθω ακόμα στην αφή μου

                  άκου, ακόμα ζω!

Μπορεί η νύχτα ναναι απέξω απτην καρδιά μου

να με γυρεύει, να φωνάζει το όνομά μου

όμως εγώ θα τα τελειώσω τα όνειρά μου

                 άκου, ακόμα ζω!

Είμαι φωτιά κεραυνός και αστραπή

η καταιγίδα που φέρνει βροχή

είμαι ένας ήχος που ζει στη σιωπή

                άκου, έχω φωνή!

Τους στίχους έγραψε ο Τάκης Μουσαφίρης

        Μουσική ο Τάκης Μουσαφίρης

   κι ερμηνεύει ο Δημήτρης Μητροπάνος

    Δεν μπορείς να αγοράσεις αγάπη,

            αλλά είναι πολύ πιθανό

     να την "πληρώσεις" ακριβά!

 Η αγάπη είναι σαν μια φωτιά,

       αλλά ποτέ δεν ξέρεις,

  πότε θα ζεστάνει τη καρδιά σου

       ή πότε θα σου κάψει το σπίτι.

            Joan Crawford 

 H αγάπη φωτίζει,

    με τη λάμψη ενός παραμυθιού,

           την καθημερινότητα.

                         ΣΕΛΛΕΥ

 Η αγάπη δεν είναι μόνο χαρά.

        Είναι συντριβή, βάλσαμο, τρέλα.

   Είναι να δίνεις και να παίρνεις τα πάντα.

         Κι ύστερα, πάλι να τα χάνεις.

    Είναι τα μάτια εκείνα που σε βλέπουν

                όπως ίσως δεν είσαι,

     αλλά όπως σίγουρα μπορείς να γίνεις.

        Η αγάπη είναι πληγή και γιατρειά.

          Είναι πέρα από τη συμπόνια

              και πάνω από το νόμο.

 Η πιο γλυκιά εκδίκηση

      είναι η συγχώρεση.

            Ι. Φρίντμαν

Αν είχε χρώμα ο άνεμος

         σάρκα τα όνειρά μου

        και μονοπάτια το μυαλό

         εγώ δεν θ΄ αγαπούσα.

       Θα είχε σβήσει η φωτιά

       που ζει στα σωθικά μου

        και την ταΐζω όνειρα,

        ελπίδες και στιχάκια.

       Όμως ο άνεμος φωνή

          μονάχα διαθέτει

      και όνειρα η σάρκα μου

         να τρώει μόνο ξέρει.

   Μα το μυαλό μου αδιάβατο

         θα παραμένει δάσος

     κι εγώ χαμένος περπατώ

     φωνάζω, γράφω, ψάχνω,

       χαμογελώ, χειρονομώ,

          ελπίζω κι αγαπάω.

         Τάκης Καρτσωνάκης

                    Ιούνης 2009

          If the wind had colour

         if my dreams had flesh

          if my mind had paths

           I would not love.

  The fire that burns inside me

    and I feed it with dreams,

         hopes and rimes,

     would have been out.

   But the wind has only voice

and my flesh just eats the dreams

      But my mind still remains

        an impassable forest

             and I am lost,

     while I walk around shout...

write...search... smile...gesture...

             hope and love.

           Takis Kartsonakis

                     July 2009