ΑΥΤΟΣΥΝΤΗΡΗΣΗ
Θὰ πρέπει νὰ ἦταν ἄνοιξη
γιατὶ ἡ μνήμη αὐτὴ
ὑπερπηδώντας παπαροῦνες ἔρχεται.
Ἐκτὸς ἐὰν ἡ νοσταλγία
ἀπὸ πολὺ βιασύνη,
παραγνώρισ᾿ ἐνθυμούμενο.
Μοιάζουνε τόσο μεταξύ τους ὅλα
ὅταν τὰ πάρει ὁ χαμός.
Ἀλλὰ μπορεῖ νά ῾ναι ξένο αὐτὸ τὸ φόντο,
νά ῾ναι παπαροῦνες δανεισμένες
ἀπὸ μιὰν ἄλλην ἱστορία,
δική μου ἢ ξένη.
Τὰ κάνει κάτι τέτοια ἡ ἀναπόληση.
Ἀπὸ φιλοκαλία κι ἔπαρση.
Ὅμως θὰ πρέπει νά ῾ταν ἄνοιξη
γιατὶ καὶ μέλισσες βλέπω
νὰ πετοῦν γύρω ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ μνήμη,
μὲ περιπάθεια καὶ πίστη
νὰ συνωστίζονται στὸν καλύκά της.
Ἐκτὸς ἂν εἶναι ὁ ὀργασμὸς
νόμος τοῦ παρελθόντος,
μηχανισμὸς τοῦ ἀνεπανάληπτου.
Ἂν μένει πάντα κάποια γῦρις
στὰ τελειωμένα πράγματα
γιὰ τὴν ἐπικονίαση
τῆς ἐμπειρίας, τῆς λύπης
καὶ τῆς ποίησης.
Κικὴ Δημουλᾶ
Ὅταν ἡ Κικὴ Δημουλᾶ ρωτήθηκε σὲ παλαιότερη
συνέντευξή της: «τί εἶναι ποίημα γιὰ σᾶς;», ἔδωσε
τὴν ἑξῆς ἀπάντηση: Πρῶτα-πρῶτα
μιὰ συνάντησή μου μὲ λέξεις ποὺ ἔχουν καθαρὰ
βασανιστικὲς προθέσεις ἀπέναντί μου.
Μοῦ ἀντιστέκονται καὶ πρέπει νὰ κάνω
μεγάλες διαπραγματεύσεις μαζί τους.
Ἐπίσης ἡ ἴδια ἔχει πεῖ: Ἂν κάποιος τὴν ὥρα
ποὺ διαβάζει ἕνα ποίημα πεῖ «ἔτσι νιώθω κι ἐγώ»
κι ἂν ὑποθέσουμε ὅτι αὐτὸ τὸν βοηθάει,
εἶναι γιὰ πέντε λεπτά.
Τὰ ἑπόμενα πέντε λεπτὰ
περιμένει ἡ ζωὴ ἀπ᾿ ἔξω μὲ τὸ ντουφέκι της
καὶ τοὺς πυροβολισμούς της.
Καὶ ἡ ποίηση δὲν μπορεῖ νὰ προκαλέσει
ἀφλογιστίες, οὔτε ἀλεξίσφαιρο εἶναι ἡ ποίηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου