Το όνομα Πελασγοί χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά
από τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς,
οι οποίοι αναφέρονταν στους πληθυσμούς αυτούς
που θεωρούσαν προγόνους των Ελλήνων
ή "προελληνικούς". Κάποιοι, κυρίως μεταγενέστεροι,
το χρησιμοποιούν όμως και για να περιγράψουν
αμιγώς ελληνικούς πληθυσμούς.
Σύγχρονοι ιστορικοί, αρχαιολόγοι και γλωσσολόγοι
έχουν προσπαθήσει να συνδέσουν τους "Πελασγούς",
έναν όρο με μάλλον ασαφές περιεχόμενο,
με διάφορους υλικούς πολιτισμούς, γλωσσολογικές
ομάδες κ.λ.π. αλλά πρόκειται περί άλυτου "προβλήματος".
Οι συνεχείς επεξεργασίες των Ελληνικών παραδόσεων
και μύθων καθιστούν δύσκολο το διαχωρισμό
σαφών "αναμνήσεων ιστορικών γεγονότων"
και μυθοπλασίας
όσον αφορά τις πληροφορίες που δίνουν
οι αρχαίοι συγγραφείς για τους Πελασγούς
Οι παλαιότεροι κάτοικοι της Ελλάδας ονομάστηκαν
Πελασγοί, όπως κι όλες οι φυλές που κατοίκησαν
στην Ελλάδα τα προϊστορικά χρόνια.
Ο Στράβων αναφέρει ότι η φυλή των Πελασγών
κατοικούσε στη θεσσαλική περιοχή που λεγόταν
Πελασγικό Άργος κι αργότερα
ονομάστηκε Πελασγιώτιδα.
Γενάρχης των Πελασγών αναφέρεται ο Πελασγός.
Με το όνομά του συνδέθηκαν πολυάριθμοι
θρύλοι και παραδόσεις.
Σύμφωνα με μια απ’ αυτές, ο Πελασγός ήταν
ο πρώτος άνθρωπος που αναδύθηκε απ’ τη γη
κι έγινε έτσι γενάρχης των ανθρώπων.
Στην Αρκαδία, όπου υπήρχε αυτή η παράδοση,
πίστευαν ότι υιος του Πελασγού από τη νύμφη Κυλλήνη,
ήταν ο Λυκάων, ο μυθικός βασιλέας της Αρκαδίας.
Αυτή ονομάστηκε στην αρχή Πελασγία,
από το όνομα του γενάρχη της.
Ο Πελασγός αναφερόταν και ως ιδρυτής
του Άργους της Πελοποννήσου, γιος του Αγήνορα
και πατέρας της Λάρισας.
Σύμφωνα με άλλη πηγή ήταν υιός του Ποσειδώνα
και της νύμφης Λάρισας,
αδελφός του Αχαιού και του Φθίου.
Άλλες παραδόσεις αναφέρουν ότι ήταν ο μυθικός
γενάρχης των Πελασγών της Θεσσαλίας
ή ότι ήταν γιος του Αιρέστορα κι εγγονός
του Έκβασου, οικιστή της Παρρασίας, στην Αρκαδία.
5 σχόλια :
Πελασγοί, αὐτοὶ οἱ …πρὸἝλληνες, γιὰ κάποιους, ποὺ μάλλον …δὲν ἦταν Ἕλληνες. Τὸ τὶ ἦταν, ἀφῆστε το! Ἀνήκει στὴν σφαίρα τῆς φαντασίας καὶ τῆς μ@λ@κίας.
Κανένας κλασσικὸς δὲν τοὺς χαρακτήρισε μὲ κάτι ἄλλο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἦταν. Πάντα τοὺς θεωροῦσαν προπάτορές τους, παπποῦδες τους, προγόνους τους… Πάντως ὄχι συγγενεῖς μακρινοὺς ἤ ἐξ ἀγχιστείας.
Οὔτε κάτι ἄσχετο μὲ τὶς ῥίζες τους καὶ τὶς παραδόσεις τους.
Ἄλλως τε, πάντα οἱ Ἕλληνες δήλωναν γηγενεῖς.
Ἤξεραν τὸ τὶ ἔλεγαν.
Ἐμεῖς, σήμερα, δὲν ξέρουμε τὸ τὶ διαβάζουμε!
Φιλονόη.
Πελασγοί: Τό κοινό όνομα όλων τών προϊστορικών καί προκατακλυσμιαίων Ελληνικών φύλων. Σύγχρονοι ιστορικοί, αρχαιολόγοι και γλωσσολόγοι έχουν προσπαθήσει να συνδέσουν τους "Πελασγούς", έναν όρο με μάλλον ασαφές περιεχόμενο, με διάφορους υλικούς πολιτισμούς, γλωσσολογικές ομάδες κ.λ.π. αλλά πρόκειται περί άλυτου "προβλήματος". Οι συνεχείς επεξεργασίες των ελληνικών παραδόσεων και μύθων καθιστούν δύσκολο το διαχωρισμό σαφών "αναμνήσεων ιστορικών γεγονότων" και μυθοπλασίας όσον αφορά τις πληροφορίες που δίνουν οι αρχαίοι συγγραφείς για τους Πελασγούς. Περιοχές όπως η Θεσσαλία και η Αττική θεωρούνταν παραδοσιακά ως περιοχές στις οποίες κατοικούσαν Πελασγοί. Γενάρχης των Πελασγών αναφέρεται ο Πελασγός. Με τ' όνομά του συνδέθηκαν πολυάριθμοι θρύλοι και παραδόσεις.
Ηρόδοτος, Ιστορίαι, Βιβλίο Ζ', 94 - Ἴωνες δὲ ὅσον μὲν χρόνον ἐν Πελοποννήσῳ οἴκεον τὴν νῦν καλεομένην Ἀχαιίην, καὶ πρὶν ἢ Δαναόν τε καὶ Ξοῦθον ἀπικέσθαι ἐς Πελοπόννησον, ὡς Ἕλληνες λέγουσι, ἐκαλέοντο Πελασγοὶ Αἰγιαλέες, ἐπὶ δὲ Ἴωνος τοῦ Ξούθου Ίωνες".
Διαβάστε περισσότερα: http://www.ellinikoarxeio.com/2011/01/istoria-ellinikwn-fylwn.html#ixzz2SDzT58N6
Αξιοσημείωτα είναι τα όσα γράφει ο Ιάκωβος Θωμόπουλος στο βιβλίο του Πελασγικά (εκδ. 1912), όπου αναφέρει: «Πιστεύουσιν δηλ. εν Αλβανία, ότι την τρίτην ημέραν μετά τον τοκετόν τρεις αόρατοι γυναίκες (οι Ελληνικαί μοίραι) προσερχόμεναι παρά την κλίνην του νεογνού φατίζουσιν, ήτοι προλέγουσιν, ορίζουσιν την τύχην αυτού και ό,τι αν φατίση η τρίτη (η κυρίως Φατί-α λεγομένη) τούτο δέχονται και αι λοιπαί δύο. Αι γυναίκες αύται καλούνται Φατί-τε και Φατίες. Παν δε το συμβαίνον κατόπιν εν τω βίω του παιδός αποδίδεται εις την φάτιν, ήτοι πρόρρησιν των Μοιρών τούτων και λέγουσι: κεστού ε σκρουάνε Φατίτε “ούτως αυτό έγραψαν οι Φατίες”. Πρβλ. ελλην. Φάτις “χρησμός”, θέσφατον, φατίζω».
Μία απόδειξη ότι οι Αλβανοί είναι αυτόχθονες στα Βαλκάνια από την αρχαιότητα, σε βαθμό ώστε να έχουν σημειωθεί αλληλεπιδράσεις αλλά ενδεχομένως και επιμειξίες με τους Έλληνες και άλλες γειτονικές φυλές (π.χ. ήδη από την Αρχαιότητα είχε καταγραφεί και μία πρόσμειξη Ιλλυριών με Έλληνες, από την οποία δημιουργήθηκε η φυλή των Περραιβών, με αρχέγονη μητρόπολη την Κύφο, στις όχθες του π. Τιταρήσιου οι οποίοι Περραιβοί υπήρχαν ήδη από την εποχή του Τρωικού Πολέμου, όπου συμμετείχαν με το μέρος του Αγαμέμνονος των Μυκηνών και του Άργους). Πώς διασώθηκε λοιπόν αυτό το παραπάνω ‘αρχαιοελληνικό’ έθιμο στους Αλβανούς, αν οι Ιλλυριοί εξαφανίσθηκαν και οι Αλβανοί ήρθαν τον μεσαίωνα στη σημερινή Αλβανία από τη Δακία ή τον Καύκασο, όπως θεωρούν ορισμένοι Έλληνες εθνικιστές;
Επίσης ο Θωμόπουλος θεωρεί ότι η αλβανική γλώσσα είναι απ’ ευθείας απόγονος της αρχαίας Πελασγικής και είπε ότι:
«…είχε διασώσει πλείστας πελασγικάς λέξεις, ακόμη και γραμματικά χαρακτηριστικά της πελασγικής…» (Εισαγωγή στα «Πελασγικά», σελ. α34).
Ωστόσο, οφείλουμε εδώ να σημειώσουμε ότι ο Θωμόπουλος έχει δεχτεί κριτική από άλλους ερευνητές λόγω του ενθουσιώδους του χαρακτήρα του και του ορισμένες φορές ερασιτεχνισμού του (όπως έχουν πει άλλοι ερευνητές). Παρόλα αυτά δεν μπορούμε να απορίψουμε καθ’ ολοκληρία το έργο του με το επιχείρημα ότι δεν ήταν γλωσσολόγος. Θέλω να υπενθυμίσω ότι την Τροία δεν την ανακάλυψε αρχαιολόγος αλλά έμπορος τσαγιού (που είχε σπουδάσει για 2 χρόνια ελληνική φιλολογία στη Ρωσία). Τη γραμμική β, δεν τη διάβασε γλωσσολόγος αλλά αρχιτέκτων –ο Βέντρις- (ήταν μεν από μικρή ηλικία γλωσσομαθής αλλά όχι γλωσσολόγος) κ.α.
Δημοσίευση σχολίου