Ἕνα πρὸς ἕνα τὰ ὑπάρχοντά σας ξεπουλώντας.

-Προδίδετε πάλι τὴν Ποίηση, θὰ μοῦ πεῖς,

τὴν ἱερότερη ἐκδήλωση τοῦ Ἀνθρώπου.

Τὴ χρησιμοποιεῖτε πάλι ὡς μέσον, ὑποζύγιον

τῶν σκοτεινῶν ἐπιδιώξεών σας

έν πλήρει γνώσει τῆς ζημιᾶς ποὺ προκαλεῖτε

μὲ τὸ παράδειγμά σας στοὺς νεωτέρους.

-Τὸ τί δὲν πρόδωσες ἐσὺ νὰ μοῦ πεῖς

Ἐσὺ κι οἱ ὅμοιοί σου, χρόνια καὶ χρόνια,

Ἕνα πρὸς ἕνα τὰ ὑπάρχοντά σας ξεπουλώντας

στὶς διεθνεῖς ἀγορὲς καὶ τὰ λαϊκὰ παζάρια

καὶ μείνατε χωρὶς μάτια γιὰ νὰ βλέπετε, χωρὶς ἀφτιὰ

ν᾿ ἀκοῦτε, μὲ σφραγισμένα στόματα καὶ δὲ μιλᾶτε.

Γιὰ ποιὰ ἀνθρώπινα ἱερὰ μᾶς ἐγκαλεῖτε;

Ξέρω: κηρύγματα καὶ ρητορεῖες πάλι, θὰ πεῖς.

Ἔ ναὶ λοιπόν! Κηρύγματα καὶ ρητορεῖες.

Σὰν πρόκες πρέπει νὰ καρφώνονται οἱ λέξεις

νὰ μὴν τὶς παίρνει ὁ ἄνεμος.

Μανόλης Ἀναγνωστάκης 

(Θεσσαλονίκη 1925 - Ἀθήνα 2005)

Η ποίηση του Μανώλη Αναγνωστάκη

 δεν είναι απαισιόδοξη. 

Όσο κι αν οι στίχοι του φτάνουν κάποτε στην απελπισία, 

στο βάθος του ορίζοντα διακρίνεται ένα φως

 που μοιάζει περισσότερο με την αναλαμπή 

της αυγής και λιγότερο με το λυκόφως. 

Διαβάστε περισσότερα:

 http://www.sansimera.gr/biographies/174#ixzz24KE5DBju