Η Ζέα εξαφανίστηκε “μυστηριωδώς”
από τη διατροφή μας.
Το 1928 η καλλιέργειά της άρχισε
να απαγορεύεται σταδιακά και μέχρι το 1932
καταργήθηκε τελείως στην Ελλάδα.
Η λέξη Ζειά, Ζέα κτλ εξαφανίστηκε
ακόμα και απο τα λεξικά.
Η Ζέα υποβιβάστηκε σε ζωοτροφή.
Οι λόγοι δεν είναι σαφείς.
Το γιατί παραμένει αδιευκρίνιστο.
Το σιτάρι είναι πιο ανταποδοτική καλλιέργεια,
αλλά λιγότερο ωφέλιμο για τον οργανισμό.
Ήταν η εισαγωγή των αλεύρων σίτου;
Ήταν το οικονομικό συμφέρον
ή κάτι πιο πολύπλοκο;
Το αρχαιότερο ίσως δημητριακό και βασικό
συστατικό της διατροφής των αρχαίων.
Αναφέρεται και ως Ζειά, βρίζα, όλυρα, Emmer
και ορισμένες φορές συγχέεται με το αραποσίτι
(γερμαν. Dinkel), ή τη Σίκαλη, ή ακόμα
και με το καλαμπόκι, μια και η λέξη Zea (Zea mais)
είναι η επιστημονική ονομασία του αραβοσίτου.
Η θρεπτική του αξία είναι αδιαμφισβήτητη,
άλλωστε δεν είναι τυχαίο που η ετυμολογία
της λέξης “ζείδωρος” (αυτός που δωρίζει ζωή)
προέρχεται απο αυτό το δημητριακό.
Αυτό άλλωστε είναι και το κύριο ζητούμενο
της “βελτίωσης” των σιτηρών.
Ζει (ζειαί (πληθυντικός του ζειά)) + δώρος (δώρον)
[Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας/
Γεώργιος Δ. Μπαμπινιώτης,
Αθήνα, Κέντρο Λεξικολογίας, 1998].
(Ζειά + δωρέομαι) δωρούμενος (δίδων, παράγων) ζειάς
[Λεξικόν Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης/
Ιωάννου Δρ. Σταματάκου, Αθήνα,
Βιβλιοπρομηθευτική, 1994].
Μετά απο μακρόχρονη λησμονιά, οι νεότεροι
επιστήμονες το “ανακάλυψαν” ξανά και κυρίως
μετά τις έρευνες του Άγγλου Allen.
Η ζέα είναι δημητριακό που περιέχει 40% μαγνήσιο
επιπλέον των άλλων δημητριακών.
Το συστατικό αυτό βοηθά στην αντιμετώπιση
των κραμπών που εμφανίζονται συνήθως
μετά από πολύωρη ποδηλασία.
Είναι σημαντική οχι μόνο για τις ίνες
και τα μέταλλα που περιέχει αλλά κυρίως
για το μαγνήσιο που ενεργοποιεί τις ενζυματικές
διαδικασίες του μεταβολισμού.
Είναι το αρχαιότερο ίσως δημητριακό,
αποκαλείται και μαγνήτης της Ζωής.
Περισσότερα:
O ηλεκτρονικός τύπος
έχει κατακλυστεί με πληροφορίες
για το υπερ-σιτηρό
που ακούει στο όνομα Ζεια/Ζέα.
Μήπως λοιπόν όλα τα παραπάνω
αποτελούν ένα ωραίο παραμυθάκι;
Ψάχνοντας θα βρείτε πως η Ζειά δεν είναι είδος
σίτου αλλά είδος Σόργου, και πως το χρησιμοποιούσαν
για ζωοτροφή, «προσφιλής πάσι τοις ζώοις»
και όχι στην διατροφή των ανθρώπων, ένα ακόμη
στοιχείο που υποστηρίζει αυτό το επιχείρημα είναι
πως η Ζειά δεν θα μπορούσε να είναι είδος σίτου
γιατί πολύ απλά αν αυτό το ταϊζαν στα ζώα,
αυτά θα πέθαιναν από μία αρρώστια που λέγεται
τυμπανίτης, και πως για να φάνε τα ζώα
τα σιτηρά χρειάζονται πρώτα βράσιμο.
Αν η Ζειά, σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς
δεν είναι είδος σίτου, τότε τι μας πουλάνε;
Αυτό που μας πουλάνε ως Ζειά, είναι το σιτηρό
TRITICUM DICOCCUM ,ή πιο απλά δίκοκκο σιτάρι,
το οποίο trdicμαζί με το μονόκοκκο σιτάρι
TRITICUM MONOCOCCUM αποτελούν
τις δύο βασικότερες ποικιλίες αρχαίου σιταριού
της περιοχής που ονομαζόταν "εύφορη ημισέληνος".
Ακόμη μία ποικιλία σίτου που επίσης ανήκει
στις αρχαίες είναι η TRITICUM SPELTA της οποίας
το αλεύρι θα βρείτε στα ράφια ως ντίνκελ,
καλλιεργείται σε πιο βόρεια κλίματα και σε σχέση
με τις άλλες δύο ποικιλίες είναι η νεότερη.
Ωστόσο πρέπει να ξεκαθαριστεί πως αυτές
είναι τρεις διαφορετικές ποικιλίες μεταξύ τους,
το τονίζω αυτό γιατί κατά καιρούς κάποιοι βαφτίζουν
ακόμη και το αλεύρι ντίνκελ ως αλεύρι Ζειάς.
Ας αποφασίσουν τι είναι Ζειά τελικά ρε παιδί μου !
Είναι το δίκοκκο ή η σπέλτα;
Δεν σας φαίνεται παράξενο πως κάποιοι άνθρωποι
που μιλάνε για Ζειά, μιλάνε και για ερπετικούς
εγκέφαλους, για εξωγήινους και για γλουτένες;
Δεν σας ξαφνιάζει που κάποιοι άσχετοι έγιναν
ξαφνικά βοτανολόγοι
(βιολόγοι- οικονομολόγοι) διατροφολόγοι;
Πραγματικά μήπως τελικά μας ψεκάζουν;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου