Τα λόγια μας, ο άνεμος τα πήρε και χαθήκαν
Δεν ξέρω αν τα ξέχασες, εγώ δεν τα ξεχνάω
και με πονάει πιο πολύ που τα ΄χαμε πιστέψει
όπως συνήθως γίνεται με τους ερωτευμένους.
Σαν φύλλα του φθινόπωρου, σαν της βροχής σταγόνες
Δεν έμεινε πια τίποτε εκτός απ΄ τα ενθύμια
Φωτογραφίες, γράμματα κι εκείνο το πορτρέτο
με μία αφιέρωση, αγάπης, που ΄χες κάνει.
Οι πιο μεγάλοι έρωτες, θυμάμαι συμφωνούσες
είναι οι ανεκπλήρωτοι, που έμειναν, εν τέλει.
Πάν Καρτσωνάκης
%20(1).jpg)
1 σχόλιο :
Με συγκίνησες Παν! Με συγκίνησες πολύ, φίλε μου. Το ποίημά σου με άγγιξε βαθιά στην καρδιά μου.
Την καλησπέρα μου, φίλε μου.
Δημοσίευση σχολίου