......δεν θα θελα να ‘μαι στην θέση ούτε του Κουμουτσάκου, ούτε του Κυριάκου.

Ο Μουσταφά Μουσταφά του Μουσταφά

Του Δημήτρη Καμπουράκη

Δεν θα θελα να είμαι στην θέση του Κουμουτσάκου.

 Ούτε στην θέση του Κυριάκου για να είμαι ειλικρινής,

 όσον αφορά το μεταναστευτικό. 

Το Αιγαίο συνεχίζει να κουβαλά ανθρώπους που μ’ έναν σουγιά στο χέρι τρυπάνε 

την φουσκωτή βαρκούλα τους μόλις δουν το λιμενικό μας

 και μετά ζητούν βοήθεια ως ναυαγοί.

 Ένας αδίστακτος Χρυσαυγίτης θα πει «άσε τριακόσιους να πνιγούν κι οι ροές 

θα περιοριστούν πάραυτα. 

Αν ξέρουν πως πάνε προς θάνατο, δεν θα μπουν στην βάρκα».

Φρικτό και μόνο να το σκεφτεί κανείς. 

Από τους τριακόσιους, τα εκατό θα είναι παιδιά, που θα ξεβραστούν μπρούμυτα

 και ξέπνοα στις ακτές της Λέσβου και της Σάμου, έτοιμα για φωτογραφίες 

που θα κάνουν τον γύρο του κόσμου με λεζάντες που θα μιλούν 

για την ελληνική εγκληματικότητα. 

Ο βορειοευρωπαίος δεν θέλει μετανάστες στην χώρα του, αλλά απεχθάνεται

 και τέτοιες φωτογραφίες.

 Κι αν αντί για τριακόσιους, πνιγούν τρεις χιλιάδες; 

Ποιος μπορεί να σηκώσει τέτοιο βάρος; 

Ποια χώρα, ποια κυβέρνηση, ποια υπηρεσία, ποια κοινωνία, ποιος άνθρωπος;

Κι αυτός που σώζεται δεν είναι Σύρος πρόσφυγας του πολέμου, 

αλλά Αφρικανός ή άπω-ασιάτης οικονομικός μετανάστης που ζητά 

μια καλύτερη ζωή στην δύση. 

Προσέξτε, όχι στην Γερμανία ή στην Σουηδία,

 αυτός είναι μύθος (ή δεδομένο) του 2015. 

Τώρα θέλει απλώς δύση, δηλαδή και η Ελλάδα μια χαρά είναι σαν προορισμός. 

Η μητρική του χώρα ούτε που τον ξέρει, δίχως χαρτιά αποβιβάζεται, 

ο ίδιος δηλώνει πως τον λένε «Μουσταφά Μουσταφά του Μουσταφά»

 και οι υπηρεσίες ασύλου προσπαθούν να βγάλουν συμπέρασμα 

για τον τόπο γέννησης του από την διάλεκτο που καταλαβαίνει 

όταν του απευθύνουν τον λόγο.

Αυτός ήρθε, τελείωσε. Εδώ μπορεί να μείνει, προς τα δυτικά μπορεί να πάει

 κάποια στιγμή, αλλά προς τα ανατολικά δεν υπάρχει περίπτωση. 

Ούτε δρόμος υπάρχει προς τα πίσω, ούτε ο ίδιος θέλει. 

Οι δέκα χιλιάδες μετανάστες που σκοπεύει να επαναπροωθήσει η κυβέρνηση 

στην Τουρκία ως το 2020, είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο.

 Απλώς δεν θα γίνει. 

Οπότε ο Μουσταφά Μουσταφά του Μουσταφά θα μείνει εδώ. 

Δεν θα πάρει άσυλο, θα κάτσει λίγο στην Μόρια

 και με την πρώτη ευκαιρία (ή εξέγερση) θα μεταφερθεί στην ηπειρωτική 

ενδοχώρα και θα κλειστεί σε κάποιο κλειστό κέντρο.

Και πόσο καιρό θα κάτσει στο στρατόπεδο σιτιζόμενος και φυλασσόμενος

 από συρματοπλέγματα και την αστυνομία; 

Έναν χρόνο; Δύο; Τρεις; 

Θα το σκάσει μια φορά να πάει ως την Ηγουμενίτσα αλλά δεν θα καταφέρει

 να μπει λαθραία σε καράβι για Ιταλία. 

Θα το σκάσει και δεύτερη να πάει Ομόνοια για να βρει τα κυκλώματα 

φυγάδευσης, αλλά θα τον κόψει η πείνα και το κρύο οπότε θα ξαναγυρίσει

 στο στρατόπεδο ή θα τον τσακώσει η αστυνομία και θα τον φέρει πίσω. 

Κι όσο το στρατόπεδο των τριακοσίων θέσεων θα έχει τριακόσιους ενοίκους,

 το πράγμα θα ναι υποφερτό.

 Αν όμως γεμίσει με τρεις χιλιάδες, τότε ο Μουσταφά θα βάλει φωτιά

 στον οικίσκο του για να δείξει την απόγνωση του και να κινηθεί το θέμα του.

Και η ελληνική πολιτεία (η κάθε κυβέρνηση δηλαδή), όσο θα τον έχει

 κρυμμένο από τους Έλληνες (για να μην νιώσουν απειλή από τους μετανάστες) 

και θα τον ψευτοταΐζει με ευρωπαϊκό χρήμα, θα κάνει το κορόιδο. 

Θα τον αφήνει για τους επόμενους κυβερνήτες και την μελλοντική φουρνιά 

δημοσίων υπαλλήλων. 

Αν όμως αρχίσουν οι φασαρίες και κάνουν ζωντανή σύνδεση τα κανάλια έξω 

από την πύλη του καιόμενου στρατοπέδου, αν μπαίνει μέσα το BBC

 και μιλά για το κολαστήριο του Μουσταφά, τότε θα σκέφτεται ότι κάτι πρέπει 

να γίνει μ’ αυτόν. Και θα συνέρχεται το υπουργικό συμβούλιο 

να πάρει αποφάσεις, που θα αποδεικνύονται ευχολόγια.

Να τον αφήσει εκεί, διαχειριζόμενη με τα ΜΑΤ 

κάθε περιοδική (πλην νομοτελειακή) κρίση που θα ξεσπά; 

Θα είναι μια μόνιμη πέτρα στο παπούτσι της. 

Θα χει και την αντιπολίτευση να την καταγγέλλει. 

Να μιλήσει ευθέως για ενσωμάτωση; 

Να τους μάθει δηλαδή δυο ελληνικά και να τους ξαμολήσει να μαζεύουν ελιές 

και φράουλες, ελπίζοντας ότι τα παιδιά τους θα γίνουν ελληνάκια Αντετοκούνμπο;

 Θα την πάρουν με τις πέτρες οι σκληροί και όχι μόνο. 

Αλλά και πόσους να ενσωματώσουμε διάολε;

 Όλους όσους περνάνε το Αιγαίο; 

Πλάκα κάνουμε;

 Κι έπειτα ενσωματώνονται οι μουσουλμάνοι; 

Γκέτο φτιάχνουν και πολλαπλασιάζονται εντός του, 

με την ακροδεξιά να γιγαντώνεται πολιορκώντας τα.

Οπότε που καταλήγουμε; 

Ότι είναι εύκολο να διατυπώνεις ερωτήματα επί του μεταναστευτικού, 

δυσκολότατο όμως να το αντιμετωπίσεις ουσιωδώς.

 Μάλλον οι κυβερνήσεις και οι γενιές θα κληροδοτούν μια πελώρια εκκρεμότητα 

στις επόμενες κι έτσι θα πορευόμαστε.

 Οπότε επανέρχομαι: επί του θέματος, δεν θα θελα να ‘μαι στην θέση

 ούτε του Κουμουτσάκου, ούτε του Κυριάκου.

ΠΗΓΗ