Του Δημήτρη Καμπουράκη
«Μου αρέσει, γιατί δεν του το ‘χα».
Την φράση αυτή μου είπε γνωστός μου, που ψήφισε μεν τον Κυριάκο
πριν δυο μήνες αλλά ως φανατικός οπαδός του κινήματος
«να φύγουν οι ψεύτες και οι φορομπήχτες».
Διόλου δεξιός, είδε κι έπαθε να πείσει τον εαυτό του να ρίξει στην κάλπη
ψηφοδέλτιο που έγραφε την λέξη «ΝΔ» και είχε αρχηγό έναν «Μητσοτάκη».
Το ‘κανε γιατί σιχαινόταν τον Τσίπρα.
Ξέρετε πόσοι τέτοιοι υπάρχουν;
Περισσότεροι απ’ όσοι φαντάζεστε.
Έχετε επίγνωση πόσοι είναι αυτοί που τον ψήφισαν δαγκώνοντας τα χείλη τους,
μ’ ένα σφίξιμο στην καρδιά διότι συγκρουόταν η λογική τους με την ψυχή τους
και την προσωπική πολιτική τους ιστορία;
Πάρα πολλοί.
Θαρρείτε πως ήταν εύκολο σ’ έναν Παπανδρεϊκό
(που ψήφιζε στην σειρά Ανδρέα, Σημίτη, Γιώργο) να πάει ως το εκλογικό τμήμα
και να ρίξει ψήφο στο «Μητσοτακέικο»;
Θαρρείτε πως ήταν λίγοι εκείνοι που για να αποφασίσουν
τελικά να ψηφίσουν «Κούλη», χρειαζόταν κάθε φορά να στρέφουν
την σκέψη τους στον Παυλή με τις βρισιές, στον μπάρμπα Αλέκο
με τη φραπεδιά και στις φωτογραφίες του Αλέξη στο κότερο
ώστε να παίρνουν θάρρος για την επιλογή τους;
Ξέρετε πόσες χιλιάδες άνθρωποι χρειάστηκε να επιστρατεύουν
διαρκώς εντός τους το (όχι και ιδιαίτερα κολακευτικό επιχείρημα)
«ότι και να ναι οι νεοδημοκράτες, χειρότεροι από τους συριζαίους
αποκλείεται να ναι»;
Υπήρξαν κι άλλοι τόσοι που τελικά δεν το ‘καναν, αλλά ταλανίστηκαν
προεκλογικά με τις ίδιες σκέψεις.
Και είτε δεν πήγαν στην κάλπη, είτε πήγαν και το ‘ριξαν στο άσχετο,
τουλάχιστον για να μην μουντζώνονται αργότερα.
Κίνδυνο που διέκριναν για τον εαυτό τους εκείνοι που αποτόλμησαν
την υπέρβαση των παλιότερων προσωπικών τους πεποιθήσεων.
Όλοι αυτοί, κι όσοι ψήφισαν κι όχι πλησίασαν αλλά δεν ψήφισαν,
δεν «του το χαν» του Κυριάκου.
Ήθελαν να δουν τον Τσίπρα με το παρεάκι του να εξοστρακίζονται απ’ το Μαξίμου.
Κι αμέσως μετά την νίκη του, τον έβαλαν τον Κυριάκο μπροστά
σ’ έναν μεγεθυντικό φακό και τον ξεψαχνίζουν κάθε μέρα.
Καλοπροαίρετα τον ξεψαχνίζουν, αλλά ξεκίνησαν με χαμηλή πίστη αν όχι
στις προθέσεις του, σίγουρα στις δυνατότητες του.
Ήταν κι αυτή η Τσιπρική προπαγάνδα για την επέλαση των νεοφιλελεύθερων
και των ακροδεξιών, που όσο κι αν φάνταζε υπερβολική, είχε αφήσει
το κατακάθι της: «Δεν το πιστεύω, αλλά λες…;» σκέφτονταν οι άνθρωποι,
που επειδή είχαν καεί στον χυλό φυσούσαν και το γιαούρτι.
Κι όλο λοξοκοιτούν να δουν μήπως κάνει τίποτα φασιστικά
ο υπουργός Άδωνης ή τίποτα νεοφιλελεύθερα ισοπεδωτικά ο Σταϊκούρας.
Και τι βλέπουν εδώ και δυο μήνες;
Την απλή λογική να εγκαθίσταται στην πολιτική μας ζωή, την κυβερνητική
ζωντάνια να παίρνει την θέση του Συριζαϊκού ραχατιού,
τα λίγα που του χαν υποσχεθεί προεκλογικά να υλοποιούνται και μια κάποια
οικονομική ελπίδα να αχνοφέγγει στο βάθος.
Και κάθε μέρα, αρχίζει ένας-ένας να «του το χει» του Κυριάκου λίγο περισσότερο.
Κι αντί να κάνει πρόβες για μελλοντικός κοψοχέρης, λέει με συγκρατημένη
ικανοποίηση «απ’ αυτά που βλέπω ως τώρα, καλά έκανα και τον ψήφισα».
Αυτή είναι η μεγαλύτερη νίκη του Μητσοτάκη
στους δυο μήνες της διακυβέρνησης του.
Για όποιον δεν κατάλαβε, ήδη σαρώνει τον κεντρώο χώρο.
Που τον είχε κερδίσει προσωρινά στις εκλογές, αλλά τώρα τον μετατρέπει
σε συνειδητό οπαδό του, πάει να πει τον ενσωματώνει πλήρως.
ΠΗΓΗ
Όλα τα άρθρα γνώμης δεν εκφράζουν απαραίτητα
και την δική μας άποψη αλλά
τα δημοσιοποιούμε για να γίνουν αφορμή
για διάλογο και μόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου